Nog maar twee weken te gaan

Zondag aan het einde van de middag was het weer raak. Dit keer midden in de Green Zone, in de sluis die toegang geeft tot Camp Eggers (en waar ik zelf al meerdere keren met onze eigen gepantserde auto heb gestaan) kreeg de Taliban het voor elkaar om een (magnetische) IED af te laten gaan! Het ding zat vastgeplakt aan het laatste voertuig van een konvooitje van vier Afghaanse vrachtauto’s die het Kamp op moesten. Wonder boven wonder geen gewonden maar het was wel weer een waarschuwing voor de Afghaanse wacht om toch extra scherp op te letten en alles te controleren. Ook in de Nangahar provincie (hier niet zo heel ver vandaan) was het zondag raak en kwam een Amerikaan om het leven bij het verdedigen van zijn post. Eerst een IED bij de poort en toen er een gat geslagen was stormden vier van die mafketels het Kamp op. Na een vuurgevecht van ca. een half uur was het voorbij en waren alle insurgents gedood maar was er aan de coalitie kant dus ook een slachtoffer te betreuren. Een “High Profile Complex Attack” noemen ze dat hier als er meedere insurgents en een combinatie van aanslag methoden wordt gebruikt. Erg moeilijk te verdedigen omdat de events zich volgtijdelijk afspelen. De Taliban (en een paar andere groeperingen) hadden al aangekondigd de winterperiode gewoon door te gaan met het plegen van aanslagen en het is de laatste tijd dan ook elke week wel meerdere keren raak, met name hier in Kabul. Al met al geen echt fijn vooruitzicht als je nog maar twee weken hoeft. Ook hier op het Kamp zijn ze bezig met diverse bouwwerkzaamheden en rijden er Afghaanse vrachtauto’s met grote regelmaat het Kamp op en af. Je moet dan maar vertrouwen hebben in onze Macedonische wacht die hier verantwoordelijk is voor de bewaking en iedereen die het Kamp op wil (hoofd- en achterpoort) moet controleren. Nu staat er hier gelukkig bij beide poorten geavanceerde scanapparatuur waar je onderdoor moet rijden (die zelfs een hele vrachtwagen scant) dus dat is al een extra beveiliging, maar je kijkt toch anders naar zo’n Afghaanse vrachtwagen nu je weet wat er op Camp Eggers is gebeurt. De komende twee weken dus maar geen risico’s nemen en alleen het Kamp af als het echt niet anders kan.
Maandagochtend kwam de Deense Generaal terug van zijn verlof. Na een snelle lunch stond ie te trappelen om door mij te worden geinformeerd over wat er de afgelopen twee weken allemaal was gebeurt. Ik had een mooie map voor hem gemaakt dus na mijn mondelinge toelichting was hij de eerste paar uurtjes zoet met het doorlezen van alle stukken en het leegmaken van zijn inbox. ’s Avonds gelijk een “Director’s Diner” op Camp Eggers (waar ik in zijn afwezigheid naar toe had gemoeten maar waar hij dus nu mooi zelf naar toe kon). Voor zijn Deense Military Assistant had hij overigens een minder prettige mededeling. Deze Deense majoor (die samen met mij de voorbereiding in Stavanger had doorlopen en twee weken eerder dan ik was begonnen) kreeg te horen dat zijn opvolger een niersteen operatie moest ondergaan en dus voorlopig niet kon worden uitgezonden. Denemarken was zich aan het beraden of ze op korte termijn een ander moesten aanwijzen of dat er gewacht zou gaan worden tot hij weer volledig van de operatie zou zijn hersteld. Hoe dan ook, mijn Deense collega had even een “knakmomentje” omdat hij in elk geval niet zoals gepland over een dikke week zou vertrekken maar dat zijn uitzending misschien wel met een maand (of nog langer) zou worden verlengd.
Dinsdag was de geplande aankomst dag van mijn Britse opvolger maar al wie er kwam, geen opvolger!? Wat bleek, het vliegtuig met de 1e shift met aflossers, wat vanuit Napels via Istanbul naar KAIA zou vliegen was op het laatste moment gederouteerd naar Bagram. Ook het vliegtuig met de aflossing van ons Macedonische wachtdetachement moest uitwijken naar Bagram zodat daar dus dinsdagavond een dikke 300 man in de “transit accommodatie” moesten overnachten (en ik kan u melden dat de omstandigheden daar nu niet heel erg riant te noemen zijn). De hele woensdag werd geprobeerd om contact te maken om te zien wie nu precies wanneer zou aankomen maar aan het einde van de dag was niet veel meer bekend. Nu was dit niet zo’n heel groot probleem want er was toch al sprake van een wel erg riante overgave- / overname periode maar het is toch altijd een prettig idde als je opvolger ook daadwerkelijk op het Kamp is gearriveerd. Het maakt het gevoelsmatig allemaal net even ietsje prettiger.
Een ander dingetje wat hier de gemoederen nogal bezig houdt is het wel of niet vrijlaten van 88, door Amerika als zeer gevaarlijk bestempelde, gevangenen. Ook TC Tubantia besteed hier in de uitgave van van vandaag (pagina 6, links onderaan) in een kort artikeltje aandacht aan. Wat is er aan de hand? De President, Mr. Karzai himself heeft opdracht gegeven om ca. 600 gevangenen vrij te laten uit de grote gevangenis in Bagram. In deze grote groep bevinden zich volgens Amerika 88 hele grote boeven die verantwoordelijk zijn voor diverse aanslagen waarbij ook een groot aantal US en Coalitie militairen zijn omgekomen (ook wel “Enduring Security Threat detainees” genoemd). In een Memorandum of Understanding tussen Washington en de Government Islamic Republic of Afghanistan (GIRoA) is heel duidelijk overeengekomen dat deze heren super gevaarlijk zijn en niet mogen worden vrijgelaten voor buitenlandse troepen het land hebben verlaten. Vorige week nog hebben twee US Senatoren in een persoonlijk gesprek met de POA aangegeven dat vrijlating van deze 88 criminelen voor Amerika onacceptabel is ... maar ja, Amerika heeft nog niet zo lang geleden ook gezegd dat ze alle troepen zullen terugtrekken als de BSA niet voor het einde van vorig jaar zou zijn getekend en we weten allemaal hoe dat is afgelopen. Om me heen kijkend heb ik nu niet het idee dat we ons aan het terugtrekken zijn. Kortom, in mijn ogen de zoveelste keer dat Amerika “blaft” maar als puntje bij paaltje komt niet durft te “bijten”. Ik begrijp ook wel dat het hier in de regio allemaal best wel ingewikkeld in elkaar zit als het gaat om de belangen van de verschillende landen, maar zeg het dan ook niet. Het is dan ook mijn persoonlijke mening dat (gelet op de hier in dit land geldende ongeschreven regels, waar “gezichtsverlies” van hele grote betekenis is) Amerika het veel te ver heeft laten komen en dat ze zijn verworden tot een soort van speelbal in de handen van Meneer Karzai. We zullen zien wat uiteindelijk de uitkomst van dit politieke (bluf?)pokerspel zal zijn. Wat wel blijft is het feit dat er overal op de wereld (maar voornamelijk in Amerika) ouders zijn die een kind zijn verloren en die nu zien dat de “moordenaar” van hun kind zonder enige vorm van proces en op basis van de bevindingen van een zogenaamde “speciale commissie” (dus niet eens een officiele aanklager en een rechtbank) ingesteld op last van de President van dit land worden vrijgelaten. Hoewel ik als militair niet wordt geacht me met politiek te bemoeien heb ik wel zo mijn vraagtekens bij de hele gang van zaken en heb er in alle eerlijkheid toch ook wel een beetje moeite mee! Genoeg serieus gepraat. Wat mij persoonlijk ook nog bezighoudt is het feit dat mijn Britse opvolger nog steeds niet is gearriveerd. Het was de bedoeling dat hij afgelopen dinsdag zou aankomen maar tot op dit moment is er nog geen teken van leven. Xoals ik eerder al aangaf hebben veel vluchten moeten uitwijken naar Bagram (waarom is niet duidelijk) en dat er wordt geprobeerd om alle aflossers naar de verschillende hoofdkwartieren zsm naar de verschillende locaties te transporteren. Omdat ik naast mijn reguliere opvolger ook een Amerikaanse kolonel als opvolger krijg is er geen man over boord en kan ik mijn functie / werkzaamheden aan hem overdragen. De functie van deze man ging als gevolg van de reorganisatie verdwijnen en omdat zijn tour nog tot mei liep werd hem gevraagd of hij niet Chief of Staff bij onze organisatie wilde worden? Omdat het in het Amerikaanse leger nogal raar wordt gevonden als je voortijdig terugkomt van missie (“dan zal er wel iets aan de hand zijn met die persoon ....”) greep hij deze kans met beide handen. Dus of mijn Britse opvolger nu wel of niet komt, het maakt eigenlijk niet zo veel uit, ik zal hoe dan ook einde van de maand mijn uitzending beeindigen. Volgende week (jippie!) dus mijn laatste update vanuit Kabul. De week daarop zal dan het allerlaatste wekelijkse verhaal van deze uitzending zijn en zoals het er nu uit ziet zal ik proberen deze vanuit Kreta (waar we met alle Nederlanders een verplicht adaptatieprogramma moeten volgen) op de site te zetten. Allemaal een fantastisch weekend en tot volgende week. Groet, HJ.
(NB. Helaas geen foto's deze week)