Eerste maand al weer voorbij!

Al weer de vierde vrijdag in de uitzending en dus de eerste maand is achter de rug. Weliswaar nog vijf te gaan maar de tijd is echt omgevlogen! Inmiddels is ook bekend wanneer ik met verlof even naar huis ga dus dat is een extra iets om naar uit te kijken. Tijd voor de update. Allereerst sorry dat het een beetje later is geworden maar de keek op de week liep een beetje uit, toen werd er nog een vierde man voor het klaverjassen gezocht, vervolgens nog even met Loes Facetimen, de aangekomen pakketjes uitpakken (heerlijke Douwe Egberts koffie, stroopwafels, Golfers Magazine en leuke kaarten van Loes & Bobby) kortom druk, druk, druk. Maar hier is ie dan toch.
Te beginnen met zaterdag, want dat was natuurlijk een prima dagje omdat, na een middagje/avondje billen knijpen, bleek dat FCT met 6-0 van Utrecht had gewonnen! Wat een weelde!! ’s Avonds om 22.30u met een mannetjeof twaalf Studio Sport op BVN kijken en het is altijd leuk voor een supporter dat je eigen clubbie het goed doet (we hebben hier ook Feijenoord supporters als je begrijpt wat ik bedoel).
Zondagochtend was er eerst een medalparade voor collega’s die binnenkort hun “end of tour” datum bereiken en daarna was er de wekelijkse memorial service in de tuin voor de Yellow building. Helaas dit keer, naast een groot aantal Afghan National Army soldiers en Afghan National Police politiemannen ook weer 3 gesneuvelde Amerikanen. ’s Avonds uit eten met 27 Nederlanders in een restaurant hier op het kamp. Ruim van te voren voor de hele groep om er ongeveer 30 minuten voor die tijd achter te komen dat de Afghaanse eigenaar helemaal volgens de Afghaanse traditie toch ook maar een paar tafels aan een andere groep had toegezegd?? Dus maar snel naar de NSE en een paar tafels en stoelen gehaald zodat iedereen in elk geval zittend zijn eten kon opeten. Daarna moest er zelf aan de balie worden besteld en kreeg je een bonnetje met een nummertje. Je zou verwachten dat de lage nummers het eerst het eten geserveerd zouden krijgen maar ook hier ging het op z’n Afghaans. Nr. 26, daarna nr. 4, toen weer nr. 12 etc. etc. er was dus geen pijl op te trekken wie wanneer z’n eten zou krijgen. Ook wel weer leuk en goed voor het groepsgevoel.
Maandag was het Afghan Independance Day en werd er gevierd dat Afghanistan zich ergens begin deze eeuw los had gemaakt van de Britse overheersing en een zelfstandige staat was geworden. Grote parade bij het Presidentiele Paleis met alles er op en eraan. Het enig wat we hier van de ceremonie meekregen waren de 21 saluutschoten en daar had men ons al tijdig voor gewaarschuwd (om te voorkomen dat mensen buiten het Kamp gekke dingen zouden gaan doen).
Dinsdag was een beetje een gekkenhuis. Omdat maandag eigenlijk (althans voor de Afghanen) een vrije dag was werden heel veel meetings op die dag gepland. Wat leuk was dat we die avond met een aantal luitenant-kolonels waren uitgenodigd door de NLDse Defensie Attache hier Kabul (ook een Lkol overigens die hier in totaal vier jaar zit) voor een gesprek en een etentje op de NLDse Ambassade. Mooie Residentie, goede uitwisseling van informatie en een heerlijk diner. Pittig tomatensoepje vooraf gevolgd door nassi met stokjes sateh en pindasaus! Heerlijk, alleen het biertje ontbrak maar daar wen je aan.
Woensdag een rustig dagje at the office en ook de dag dat mijn kamergenoot een dagje en een nachtje naar Bagram moest (Groot Amerikaans Kamp op ca. 30 min vliegen met de helikopter) en dus ’s avonds het rijk alleen op mijn / onze kamer. Ook wel eens lekker om te facetimen met Loes zonder dat iemand onbedoeld zit mee te luisteren.
Donderdag leek in het begin ook weer een dagje op het bureau te worden, ware het niet dat toch ’s middags very last minute (zeg ca. 15 minuten voor vertrek) werd besloten om naar het IJC op KAIA te gaan om daar met een aantal mensen te praten over het monitoren van Afghanen die in de verschillende regio’s werken en hoe (corruptie gerelateerde) zaken aan ons moeten worden gemeld. Toch wel weer leuk om door de stad te rijden. Je ziet elke weer weer iets nieuws (ook al omdat we steeds andere routes nemen) en ook nu viel weer op hoeveel vooruitgang er in de jaren is geboekt. Ik zag zelfs bouwvakkers bezig met het aanleggen van een behoorlijk lang trottoir!
’s Avonds was de bedoeling om met collega’s uit ons team in het Canada House een “Movie & Pizza night” te doen maar omdat op het dakterras van datzelfde Canada House een informeel Afghaans etentje werd gehouden en men voor behoorlijk veel mensen had gekookt hebben we maar even geholpen met opmaken. Zonde om het weg te gooien, toch? Ik mag wel zeggen heerlijk gegeten! (zie foto’s) en erg gezellig. Super aardige Afghaanse familie die zelf traditioneel had gekookt. Vraag me (nog) niet hoe het allemaal heet maar het smaakte super lekker. Het is een handelaar die een vaste winkel hier op het Kamp heeft en 1x per jaar een aantal mensen een Afghaans etentje aanbied.
Nog even kort iets over het team waar in werk. Een groot aantal teamleden zijn Amerikanen en speciaal opgeleid om voor een langere tijd in Afghanistan te werken. Ze zijn onderdeel van het “AFPAK Hand” programma. In 2009 is dit programma door de Amerikaanse overheid opgestart om door middel van het opleiden van een zorgvuldig geselecteerd groepje militairen en burgers meer continuiteit, focus en “persistant engagement” te bewerkstelligen. Deze “Hands” zoals ze hier worden genoemd verbinden zich voor minimaal 48 maanden aan het programma. Op dit moment zijn er ongeveer 800 in het programma en bij ons werken er in totaal negen. Het eerste volle jaar bestaat uit de opleiding en krijgen ze, naast militaire vaardigheden die nodig zijn om nagenoeg alleen te kunnen werken in een Afghaanse of Pakistaanse omgeving, ook uitgebreid les in Dari en Pastu. Kennis (en begrip) mbt de Islam, de complexiteit van de situatie in de regio, maar meer in detail in het land waar ze worden tewerkgesteld is het belangrijkste deel van de training. Na het opleidingsjaar worden ze voor 1 jaar uitgezonden. In dat jaar is het de bedoeling dat ze als mentor en adviseur zeer nauw samenwerken met Afghaanse militaire- en civiele officials. Na dit eerste jaar gaan ze terug om te worden bijgeschoold en om nieuwe “Hands” te trainen. Tenslotte volgt opnieuw een vol jaar uitzending. Deze collega’s lopen de hele dag in burgerkleding, sommigen zelfs in Afghaanse (traditionele) kleding en wonen in een aantal gevallen ergens in Kabul (en dus niet op het HQ). Toch zijn ze wel gewapend en het is best een raar gezicht om een vrouw in een lange rok met een pistool op de heup te zien rondlopen. Het zijn allemaal prima collega’s en ik heb het idee dat zij echt een verschil kunnen maken omdat ze dagelijks zeer close met de Afghanen kunnen werken en belangrijker nog, ook door hun worden geaccepteerd. Kortom, interessant om mee te mogen werken.
Luitjes het is hier inmiddels 23.00u geworden en dus tijd om er een einde aan te breien. Het was me weer een genoegen en iedereen bedankt voor de leuke reacties! Tot de volgende week.
Groeten, HJ