Niks rustig weekje!!

Salaam-u-aleikum, chotor Asti? Khob astam en ik hoop met jullie ook. Hier dan mijn waarschijnlijk “op-één-na-laatste” vrijdag update vanuit Kabul. Ik zeg met opzet “waarschijnlijk” want op dit moment is er vwb de terugkeer niets meer zeker. Alle tollen staan los! Omdat de wijze heren in Den Haag hebben besloten dat wij toch kost wat kost het volledige 2-daagse adaptatie – zeg maar het overgang naar de normale wereld - programma in Kreta moeten volgen is de geplande vertrekdatum van 4 febr niet meer zeker. We gaan nu dus civiel uitvliegen via Dubai / Minat, daar overnachten (27 graden overdag!!) om vervolgens door te reizen naar Kreta. We moeten in elk geval 3 Febr vanaf ‘s ochtends 10.00 uur op Kreta beschikbaar zijn, dus iedereen zal afhankelijk van de beschikbare stoelen in civiele vluchten voor die tijd van Kabul naar Dubai en van Dubai / Minat naar Kreta moeten vliegen. Als het tegen zit (of mee zit, het ligt er maar aan hoe je het bekijkt) gaan de eersten dus misschien al op 30 januari weg. De aankomstdatum op Eindhoven van 5 febr is gelukkig nog steeds ongewijzigd. Opnieuw is de in dit land veel gehoorde uitdrukking weer van toepassing; “Inshallah” en zo is het.
Voor de rest leek het een uiterste saaie week te worden en vroeg ik me maandagmorgen dan ook af wat ik vandaag in vredesnaam moest gaan opschrijven. Er stond niets spannends op het programma (tenzij je het inleveren van de was, het schoonmaken van mijn kamer en de drie maaltijden per dag spannend wilt noemen). Dit probleem werd echter al snel opgelost door mijn vrienden van de Taliban. Tijdens onze wekelijkse interne DOS meeting op maandagochtend was het weer goed raak en waren er buiten duidelijk grote explosies, gevolgd door schotenwisselingen te horen. Meteen werd iedereen door de Base omroepinstallatie gesommeerd om tot nader order binnen te blijven. We keken een beetje verbaasd om ons heen en besloten toen de meeting maar op te schorten en de flatscreen op ons bureau aan te zetten. Al Jazeera was de eerste, al snel gevolgd door BBC Worldnews en CNN. Meerdere suicide aanslagen op het Presidentiele Paleis, diverse Ministeries en twee westers georienteerde winkelcentra en allemaal vlak in de buurt van HQ ISAF. Het leek zowaar wel een gecoordineerde operatie! Hoewel de hele situatie buitengewoon onoverzichtelijk was bleek al snel dat ISAF gelukkig niet het doelwit was. De aanslagen en de “firefights” tussen de Insurgents (INS) en de Afghan National Security Forces (ANSF) waren weliswaar zo ongeveer aan het einde van de straat maar er waren alleen maar Afghaanse doelen gekozen. Als je buiten stond waren de rookpluimen goed zichtbaar, kon je de schotenwisselingen duidelijk horen en ook kon je het vuur ruiken. Toch was het normale leven op het kamp snel weer teruggekeerd en het gaf dan ook best een “dubbel gevoel” dat je gewoon in je gevechtspakje tussen de middag naar de eetzaal kuiert terwijl op een paar honderd meter stevig wordt geknokt.
Hoewel alle ISAF QRF’s (Quick Reaction Forces) in de opperste staat van paraatheid stonden, waren deze niet nodig en bleek de ANSF, onder leiding van de Minister of Defence en Minister Of Interior goed in staat om de crisis het hoofd te bieden. En dat was, samen met de eigenlijk volledig mislukte aanslag, toch een bijzonder positief punt te noemen. Het blijkt dat de ANSF toch langzamerhand in staat is om het bestuur van deze stad, en nog belangrijker de veiligheid van haar burgers, te kunnen regelen. Je moet je maar eens voorstellen wat er zou zijn gebeurt als een dergelijke gecoordineerde operatie van minstens zes zelfmoordacties in een willekeurig gekozen grote Europese hoofdstad zou zijn uitgevoerd. Ik weet niet of alles dan zo snel onder controle zou zijn geweest. Petje af dus.
‘S avonds had ik een gelukkie. Mijn directe chef vroeg mij om hem te vertegenwoordigen bij de Briefing sessie die was voorbereid voor de Supreme Allied Commander Europe (SACEUR), zeg maar de baas van de baas van Generaal McChrystal. Daar had Henkie natuurlijk geen problemen mee (ik ben tenslotte “binnenslaper” en was toch niet van plan ergens naar toe te gaan die avond) Zo kon het dus gebeuren dat ik uit eerste hand en uiterst gedetailleerd gebriefed werd over de hele gang van zaken deze dag. Tot het moment van de briefing 11 INS KIA (= Killed In Action), waarvan vier zeg maar een soort van “gedetoneerd” en ook 2 INS gevangen genomen, waarvan 1tje iets te laat bij de knop zat en zijn suicide vestje dus nog volledig intact om z’n magere Taliban lijfje had. Aan ANSF kant waren er helaas 6 KIA en ook nog eens 18 WIA (= Wounded In Action) te betreuren. Van burgerslachtoffers werd nog geen melding gemaakt omdat dit nog te onduidelijk was.
Naast deze update waren er ook nog een aantal uiterst interessante briefings over onderwerpen als “Reintegration / Reconciliation” (hoe laten we Taliban spijtoptanten weer toe in de Afghaanse maatschappij?), Transition (hoe geven we het land uiteindelijk weer terug aan de Afghanen?), Anti-corruption (spreekt voor zich denk ik) en uiteraard de Force Uplift. Allemaal onderwerpen die uitgebreid tijdens de grote Afghanistan Conferentie in London op 28 januari ter sprake zullen komen. Het lijkt wel alsof alles wat we hier momenteel op dit HQ doen in het teken van London staat. Erg interessant allemaal en ik denk dan ook dat deze Conferentie een heel belangrijk moment gaat worden in de toekomst van dit land.
De rest van de week was eigenlijk een aaneenschakeling van het uitvoeren van lopende en/of routine zaken. Uitzondering hierop was de organisatie van een Commanders Conference. Ook wel weer apart als je bezig bent met de organisatie van een evenement terwijl je niet zeker weet of je tijdens de uitvoering daarvan wel of niet aanwezig zult zijn. Ook werd ik belast met de planning / organisatie van de Farewell Ceremony COMISAF voor ons Munster contingent. Hij heeft ons Munster clubje vorig jaar op 30 Juli welkom geheten en nu gaat hij ons dus op de kop af 6 maanden later vaarwel zeggen. Voor elk evenement waar COMISAF bij betrokken is (deze dus ook) moet er, om hem voor te bereiden, een read-ahead package / speech worden geschreven en ook dat is ook wel weer een leuke uitdaging om te doen als non-native speaker. Uiteraard laat ik het document voor ik het inlever wel eventjes door een native-speaker bureaugenoot checken maar ik heb voor mezelf de lat behoorlijk hoog gelegd en wil dus zo min mogelijk correcties. We shall see!
Toen ik vanochtend opstond (pas om 08.40 uur! Lekker uitgeslapen dus) besefte ik plotseling dat dit hoogstwaarschijnlijk mijn op één-na-laatste” ISAF vrijdag was. Het verlangen naar thuis en de “normale wereld” wordt steeds groter. Ook kun je merken (bij mezelf maar ook bij collega’s) dat de irritatie een beetje toeneemt. Kleine dingen kunnen soms tot behoorlijke discussies / woordenwisselingen leiden. Het wordt dan ook hoog tijd dat we naar huis gaan. Na ruim 6,5 maanden is het welletjes geweest en verlang ik er weer naar om me in mijn eigen badkamertje en aan mijn eigen wastafeltje te kunnen scheren zonder dat er een dikke - hij is er nog maar net - zuchtende en rochelende Italiaan naast mij staat (kennelijk zitten wij in hetzelfde “opsta ritme” want ik kom hem de laatste weken elke ochtend tegen). Ook verlang ik naar de leuke dingen van het thuis zijn; TV kijken, lekker wijntje erbij en zelf kunnen bepalen wat je kijkt, samen met Loesje lekker naar de Appie, de stad of naar de markt, met Bobby wandelen, beetje autorijden zonder Force Protection, Martijn plagen, een Kater-bal eten op het terras, een (golf)balletje slaan etc. etc. Ik kijk dan bijv. ook uit naar de voorstelling van Youp van ‘t Hek in de schouwburg en naar de wijncursus (prima initiatief Gerard!)
Zo, genoeg sentimenteel gereutel. Nog even aan de bak, de schouders eronder en de zaak in elk geval goed achterlaten voor mijn (Nederlandse) opvolger. Luitjes dit was het weer voor deze week. Rest mij nog Ineke van harte te feliciteren met het bereiken van het Kroonjaar! Zoals ingesproken op het “Have-a-nice-day antwoordapparaat”, als ik terug ben drinken we een lekker flesje op dit heuglijke feit. Ook Pa alvast van harte met zijn verjaardag overmorgen. Ook wil ik Pientje heel veel succes wensen met haar examens en ben ik bang dat ondanks het vorige week door mij gekochte cadeau het niet mogelijk zal zijn om van Marieke een fatsoenlijke dame te maken. Toch gaan we ons best doen.
Tashakur, koda hafez (is “bedankt en tot ziens”) en groetjes vanuit Kabul.
HJ

NB. Vertaling van de 1e zin; “Salaam-u-aleikum, chotor Asti? Khob astam.” is ongeveer zoveel als “Hallo, hoe gaat het? Met mij gaat het goed.”