Het vertrek

Het is begonnen. Ik schrijf dit eerste stukje zittend met nog pakweg 100 collega’s en militairen van andere eenheden zittend in de laadruimte van een immens groot Amerikaans C17 transportvliegtuig (zie foto). Na toch een emotioneel afscheid van Loes, Martijn en natuurlijk niet te vergeten mijn kleine “Battle princess” Bobby en een Roll Call met Farewell speech van onze commandant verlieten we in 2 bussen, uitgezwaaid door een erehaag gevormd door de achterblijvers, de Prins Claus Kazerne in Munster in de wetenschap dat het geplande vertrek die avond om 18.00 niet door kon gaan en dat we op z’n vroegst de volgende dag (vrijdag 17 juli) vanaf Geilenkirchen rechtstreeks naar Kabul zouden vliegen. Na een lange busrit (foto) met veel files en verkeerd rijden (we hadden toch tijd genoeg…) was een overnachting geregeld op een kleine Duitse kazerne. Grote voordeel was dat we onverwachts ’s avonds toch nog een biertje konden drinken. Na een korte nachtrust was het om 03.15u opstaan om vervolgens om 04.00u te vertrekken naar het nabijgelegen vliegveld. Daar werd alle ruimbagage (foto) op pallets geladen en kregen we een ontbijt en lunchpakket. Beetje lummelen, wachten, koffiedrinken (foto’s) en eindelijk mochten we om 07.30 in ganzenpas het vliegtuig inmarcheren. Verwachte aankomsttijd Kabul is pak hem beet 9 uur later (dus zo tegen 19.00u Kabul tijd).