Wat begon als beetje suffe week eindigde toch nog

Zaterdag was de dag van het afscheid nemen. Eerst van mijn kamergenoot die naar een NATO conferentie in Turkeije moest en van daar uit op verlof gaat en die ik dus pas na mijn verlof ergens begin november weer zal zien. Daarna van een aantal collega’s die na zes maanden hun datum “End of Tour” hadden bereikt. Ter gelegenheid van dit (voor hun althans) heugelijke feit was er ’s avonds een BBQ op het pleintje voor de NSE en werd er door de Senior National Representative (afgekort SNR, de hoogste NLDse militair hier op het Kamp) één voor één afscheid van hun genomen. Ondermeer onze Hoofd Inwendige Dienst (de HID en de beheerder van onze “huiskamer”) en de sportinstructeur (die verantwoordelijk is voor de gym en bijna alle sportieve activiteiten voor alle landen) werden toegesproken. De HID werd ook nog apart toegesproken door onze Afghaanse schoonmaker, Mr. Shams. Indrukwekkend, maar ook ontroerend, om te zien hoeveel moeite deze Afghaanse man had genomen om iets op papier te zetten en dit in gebrekkig, maar toch best nog redelijk verstaanbaar Engels, en op een typisch Afghaanse manier voor te dragen (zie foto). Iedereen was er even stil van en zoiets geeft je best wel een goed gevoel. De BBQ was perfect geregeld. Het vlees was super mals omdat het op een speciale manier in een soort van Teryijaki saus, aangevuld met diverse Afghaanse kruiden, was gemarineerd en smaakte dan ook verukkulluk!
Zondagochtend de traditionele taart en het echte afscheid van de HID. ’s Avonds even billenknijpen maar al snel bleek dat FC Twente al snel op riante voorsprong was gekomen en zichzelf aan het einde van de dag zelfs de nieuwe trotse koploper mocht noemen. Dat was dus tijdens de Studio Sport uitzending om 22.30u (local time) op BVN best wel eventjes genieten. Ook die avond nog met Oom Jan & Tante Suze gefacetimed! Erg leuk dat het mogelijk is om toch ondanks de grote afstand even contact met elkaar te hebben. Het facetimen (Apple-to-Apple) gaat hier overigens vele malen beter dan het Skypen dus het komt goed uit dat Loes en ik beiden net voor de uitzending nog een iPhone hebben aangeschaft. Ook was er die avond nog een diner met een pas tot brigade-generaal bevorderde Afghaanse militair waar we heel veel zaken mee doen. Omdat we er altijd goed op letten dat er niet meer ISAF militairen dan Afghanen aan tafel zitten ben ik op het Kamp gebleven en dat was eigenlijk wel zo lekker na een drukke week vol met activiteiten.
Maandagochtend eerst de rest van de thuisgangers uitzwaaien en daarna bijna de hele dag druk met meetings en het in elkaar sleutelen van een Hand-over-Take-over programma voor onze nieuwe Deense Generaal die ergens eind oktober binnenkomt. Omdat er onder andere veel afspraken en diners met Afghaanse officials op het programma staan kun je hier niet vroeg genoeg mee beginnen.
Dinsdag stond de hele dag in het teken van de voorbereiding van een conferentie over de nieuwe organisatie en de bijbehorende manning van alle posities. Heel ingewikkeld omdat te maken hebben met diverse “werkelijkheden” en omdat (en dat is eigenlijk nog wel het meest frustrerende) de Amerikanen helmaal niets, maar dan ook helemaal niets van het NATO manning systeem begrijpen. Omdat wij als “echte” NATO organisatie (nl. HQ ISAF) tijdelijk zijn ondergebracht bij een (nu nog) “echte” Amerikaanse organisatie (nl. CSTC-A) moet je uiterst scherp zijn want voor je het weet zijn er een paar functies zo maar plotseling verdwenen omdat iemand niet heeft zitten opletten (of gewoon niet weet hoe het NATO systeem werkt). Mijn ervaringen opgedaan in het (NATO) HQ in Munster komen in elk geval goed van pas! Vanwege de stress, en omdat mijn waarnemend Chef d’Equipe van de militaire golfploeg hier een opmerking over had gemaakt, ’s avonds lekker anderhalf uur gevolleybald.
Woensdag werd een bijzondere dag. ’s Ochtends bleken alle wegen op Rood te staan en mocht niemand de Green zone uit. De verwachting was dat President Karzai een voor de ISAF coalitie niet zo’n voordelihg statement zou maken omdat er kennelijk een aantal Afghanen onterecht zouden worden vastgehouden in een gevangenis in Bagram. De leiding was bang dat er demonstraties tegen ISAF zouden worden georganisserd en dat er mogelijk represailles zouden worden uitgevoerd. Ook het risico op “insider attacks’ werd hoger ingeschat en dus werden voor alle ISAF bases verhoogde beveiligingsmaatregelen afgekondigd. Alleen voor “Mission Critical” afspraken en dan alleen met een handtekening van een “GO” (is een general officer) mocht men de Green zone uit. Mijn Candese chef en ik zijn nog wel met één van onze gepansterde auto’s naar Camp Eggers gereden maar daar eenmaal aangekomen bleek dat we één van de weinigen waren die dat hadden gedaan. Toch heb ik niets gemerkt van een verhoogde onrust of iets dergelijks. Wel was het veel stiller op de weg. Aan het einde van de dag nog even lekker een uurtje spinnen (goed bezig, hè Jan?) en toen ik na afloop even op de weegschaal ging staan kreeg ik daar ook een goed gevoel van.
Omdat donderdag nog steeds alle wegen op rood stonden was dit de dag een prima dagje om de administratieve zaken bij te werken. De overvolle mailbox opschonen, onze intranet portal ordenen, een presentatie die ik volgende week dinsdag moet geven alvast afmaken en even naar de Afghaanse kapper. ’s Avonds was het weer “open air” film kijken op de NLDse NSE (Django unchained, prima Tarantino film!) en toen was ook die dag al weer ten einde.
Vrijdagochtend eerst een beetje uitslapen en toen de eerste verlofgangers van onze 1GNC club uitzwaaien. Best wel gek eigenlijk want voor het eerst besef je dan dat je zelf ook al bijna op verlof gaat. Het vliegtuig waarmee deze club terugkomt over dik 2 weken is nl. hetzelfde vliegtuig waar de wij als 2e club mee op verlof gaat! Daarna de wekelijkse (outdoor) volleybal wedstrijd met onze afdeling en ’s middags een belangrijke meeting die we in eerste instantie vanwege de veiligheidssituatie met behulp van Video Tele Conference (VTC) vanaf vier verschillende locaties moesten doen maar omdat de avond ervoor alles beperkende maatregelen waren opgeheven konden we toch naar Eggers wandelen en gewoon onze meeting doen. Eind van de dag was er een uitgebreide viering van de dag van de Duitse dag van de eenwording. De Duitsers hadden goed uitgepakt! Eerst in heuse serenade van een militair muziekkorps op volle sterkte met prima Duitse marsmuziek (en uiteraard de onvermijdelijke fakkeldragers). Daarna werd het pas echt feest in de tuin die was omgetoverd in een echte Duitse “Biergarten”. Er was Duitse hoempapa muziek, er waren bratwursten, je kon spijkers in stukken hout slaan en meedoen aan een wedstrijd wie het langst met een gestrekte arm een gevulde bierpul kon hoog houden en er was heerlijk echte Paulaner Hefe Weizen (jawohl, mit met alcohol!!). DE NLDse SNR had aangegeven dat de “2-can rule” van toepassing was dus daar hebben we dan ook maar invulling aan gegeven. Smaakte helemaal prima dat biertje! Kortom een geslaagd einde van al weer een ISAF weekje. Lieve luitjes, allemaal nog een fijne avond en maak er een mooi weekend van! Groeten, HJ