Het was een hele rare week

En dat was het inderdaad. Het was een ontzettend rare week. Toen ik afgelopen vrijdag de inmiddels gebruikelijke wekelijkse update opschreef wist ik niet beter dan dat ik de volgende dag weer terug zou vliegen naar Kabul. Niets was minder waar. Omdat ik inmiddels tot een soort van chinees vrijwilige reisleider van de groep was benoemd, en dus voor alles als POC werd gebruikt, kreeg ik de volgende ochtend te horen dat er weer een vertraging was. Het werd nu de nacht van zondag op maandag. Gepland vertrek was 02.20 uur en de bus zou om 23.30 uur voor het hotel staan om ons naar het vliegveld te brengen. Omdat we ’s middags voor 15.00 uur onze kamers moesten verlaten stond ons dus een lange middag en avond van een beetje lummelen en rondhangen in de hotellobby te wachten. Nadat de groep goed en wel was geïnformeerd over deze wijziging - en dat valt nog niet mee als je 43 personen in de groep hebt die allemaal hun eigen dingetjes aan het doen zijn en waarvan er ook nog eens twee elders zijn ondergebracht én terwijl je ook nog niet over een werkende mobiele telefoon beschikt - kreeg ik aan het eind van de ochtend het bericht dat er opnieuw vertraging zou zijn. Als reden werd een “major technical failure” opgegeven, later zou blijken dat er een complete motor moest worden vervangen!. Als nieuwe vertrektijd werd 06.15 opgegeven en de bus zou om 04.00 uur voor het hotel. Kortom, overleggen met het hotel en iedereen weer een kamer boeken. De collectieve telefonische wake-up call stond gepland op 03.30 uur. Na nog eventjes met Loes te hebben geskyped en na voor de zoveelste keer de tas en rugzak te hebben ingepakt lag ik om 22.00 uur in m’n mandje. Terwijl ik net in mijn eerste slaap was rinkelde zo omstreeks 23.15 de telefoon. Opnieuw vertraging! De bus zou om 10.00 uur voor het hotel staan, vertrek van het vliegtuig ongeveer 2,5 uur later. Na voor de zoveelste keer met de receptie van het hotel te hebben overlegd besloot ik de wake-up call maar te annuleren. Wel moest ik natuurlijk de hele groep informeren over deze wijziging. Dus de kleertjes maar weer aangetrokken en samen met de aardige en very good looking Noorse meisjes van de receptie iedereen op de kamers opgebeld met het heuglijke nieuws dat ze lekker konden blijven liggen en de volgende ochtend gewoon in het hotel konden ontbijten. De belronde verliep uiteraard niet geheel vlekkeloos. Helaas werden de heren Junke en Blind (niet Danny) wreed door mij in hun nachtrust gestoord en was een Tsjechische kolonel onvindbaar…..
Nog voor ik de volgende ochtend aan het ontbijt verscheen was er al weer een volgende vertraging en dat ging eigenlijk de hele ochtend zo door. Eerst dus 10.00 uur de bus voor het hotel, toen 14.30 uur en tenslotte 00.30 uur. Samen met het hotel had ik inmiddels een aardig systeem opgezet om iedereen te informeren en was ik ook aardig bedreven geworden in het printen en ophangen van flyers op strategische plaatsten in het hotel. Omdat er zich in ons reisgezelschap ook twee 1-ster generaals bevonden was onze “case” ook bekend geraakt op het hoogste niveau. Meerdere 3-sterren generaals in Stavanger, Brunssum en Kabul gingen zich met de zaak bemoeien en zo langzamerhand kregen we goede hoop dat het deze keer toch echt zou gaan lukken. Was ook wel nodig want bij menigeen was de limiet van de credit-card bereikt en ook onze drie Afghaanse vrienden moesten inmiddels financieel worden ondersteunt. Al met al gaf de situatie ons een behoorlijk “dubbel” gevoel. Aan de ene kant was het natuurlijk absoluut geen straf om in een **** sterren hotel in Noorwegen te zijn gestrand. Lekker eten, prima biertjes, een zwembad en een prachtige gym vlakbij. Ook kon ik mijn wekelijkse spinning gewoon doen en dit nog wel onder leiding van een uiterst “bekwame” (if you know what I mean) Noorse vrouwelijke spinninginstructor. Aan de andere kant had je wel het gevoel dat je de collega’s in Kabul in de steek liet. Dit bleek ook wel uit de mailtjes die ik telkens uit Kabul terugkreeg als ik ze weer op de hoogte bracht van een vertraging.
En zo kon het dus gebeuren dat het reisgezelschap om maandag om 00.00 voor de zoveelste keer met alle barang in de lobby verzamelde, in de bus stapte en ik om 00.30, na 3 keer te hebben geteld kon constateren dat 1 Amerikaanse overste niet aanwezig was. Weer terug naar mijn vriendinnen van de receptie en na enig speurwerk (en na weer iemand per ongeluk te hebben gewekt) was ook deze meneer gevonden en konden we in de stromende regen naar het militaire vliegveld van Stavanger alwaar we na enig wachten in een soort van kantine (er was gelukkig koffie!) om ongeveer 03.40 uur in de C-17 opstegen richting Kabul. Na een prima vluchtje (het was weliswaar geen C-40 zoals op de heenreis, maar ik kon wel uitstekend m’n lange benen kwijt) van een kleine negen uur vliegen landen we om ongeveer 16.15 uur local tijd behoorlijk geradbraakt op KAIA en werden we hartelijk welkom geheten door de Force Protection teams die ons weer naar het HQ moesten brengen. We hadden geluk. Er was deze ochtend weer een aanslag geweest in de diplomatenwijk van Kabul (vlakbij het HQ) maar de restrictions voor ground transportations waren inmiddels opgeheven dus konden we gelijk vertrekken. En zo kon het dus gebeuren dat wij, na een klein beetje file, iets voor zes uur de poort binnenreden zodat we nog net die avond een eerste vergadering konden bijwonen. Welcome back!
In de Nederlandse NSE was er natuurlijk uitgebreid commentaar op ons verlengde verblijf in Noorwegen. Ook waren er een aantal Nederlanders juist overdreven blij met onze komst. Het bleek nl. dat zij vanwege onze vertraging vier dagen hadden moeten wachten en niet op op verlof konden gaan omdat zij met ons vliegtuig weer terug moesten vliegen naar Duitsland. Buitengewoon zuur voor mannen die al sinds half juli op uitzending waren en uiteraard graag naar hun gezinnen wilden. Ook was er de Sinterklaas post (en in mijn geval ook nog de verlate verjaardagspost). Deze post was natuurlijk sinds ons vertrek eind november blijven liggen. Vooral de cadeaus van schoonmama (en Gerrit natuurlijk), te weten de traditionele chocoladeletter, de koffie maar met name de laatste DVD van Andre Rieu, werden erg op prijs gesteld! Ook alle anderen bedankt voor de opgestuurde verjaardagskaarten.
De NSE was inmiddels ook in Kerstsfeer omgetoverd. Gedimde lampen, 2 kerstbomen en diverse andere kerstversiering dus dat gaat wel lukken volgende week. Er is een aantrekkelijk kerstprogramma opgesteld met op Kerstavond een gezellig diner, 1e Kerstdag een Kerkdienst en daarna een Kerstquiz (met mooie prijzen) en op 2e Kerstdag een gezellige Kerstfamiliefilm (Tissues!!!). Zal niet meevallen om Kerst te vieren zover van huis en van alles wat je dierbaar is maar we zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje en we slaan ons er wel doorheen.
De rest van de week stond voor mij in het teken van het overnemen van de taken van mijn Canadese chef. Hij heeft zijn 2e verlofperiode met de Kerstdagen en Oud- en Nieuw gepland en dus kon ik gelijk op de rijdende (snel) trein (TGV?) springen om ervoor te zorgen dat ik weer helemaal in het plaatje was voor hij donderdag aan het einde van de middag met verlof ging. Inmiddels is hij dus met verlof en ben ik momenteel weer de acting Director of Staff, ofwel “de DOS” van HQ ISAF. Eigenlijk wel prima zo, lekker druk, ik mag weer bij alle belangrijke meetings zitten en dus hoor en zie je nog eens wat.
Beste mensen, het is hier inmiddels 14.15 uur dus bijna tijd om me om te kleden voor het wekelijks vrijdagmiddag spinning uur en omdat we vanavond weer een belangrijke vergadersessie hebben plaats ik het verhaaltje eerder dan jullie van mij gewend zijn.
Het ga jullie allen meer dan goed. Pas goed op elkaar, dan zullen we dat hier ook doen.
Tot volgende week. Groeten HJ