Alsof we niet zijn weggeweest

Zondag toch maar wat vroeger opgestaan om na een relaxed ontbijtje maar meteen naar het bureau te gaan om alle mails en het achterstallig leeswerk weg te werken. Toen ik aankwam in “The Pit” (of “The Curry Lounge” zoals onze bureautuin in de volksmond ook wel wordt genoemd) kon ik de verandering meteen merken. Tijdens mijn verlof had Andy, een hele fijne Amerikaanse collega overste (ze zijn er echt, je moet ze alleen goed zoeken of veel geluk hebben) zijn End of Tour bereikt en was terug naar the States. Normaal was hij altijd de eerste op bureau (ook op zondag) en had hij de koffie klaar. Nu dus niet meer en mijn eerste actie was dan ook het aanvullen van onze koffievoorraad met de zelf meegebrachte pakken Douwe Egberts en daarna zelf een kan NLDse koffie zetten. Daarna, onder het genot van een heerlijk vers bakkie troost maar gelijk even de digitale zaterdag uitgave van de Twentsche Courant Tubantie op de computer gelezen. Werken is goed maar je moet niet overdrijven! In de middag meteen weer een meeting op Camp Eggers dus na deze vergadering en na heen en weer te zijn gelopen tussen Eggers en het HQ had ik aan het einde van de dag het gevoel alsof ik nooit op verlof was geweest. Tijdens het wegwerken van de 272 mails las ik overigens ook dat er tijdens mijn verlof alweer een “green-on-blue” incident was geweest. Dit keer in Kabul zelf en het was toch al weer het 13e incident dit jaar. In totaal zijn hierbij 16 ISAF medewerkers omgekomen en zijn er 39 gewond geraakt. Nu valt het hier op ons Kamp erg mee vwb de aanwezigheid van gewapende Afghaanse militairen en/of politiemannen maar toch ... welcome back!
Maandag 11-11 stond in het teken van Remembrance Ceremony voor gevallenen in de diverse oorlogen. Voor ons als (in WO1) neutraal landje minder groots maar voor de Engelsen, Fransen, Canadezen en uiteraard ook de Duitsers een belangrijke gebeurtenis. Bijna iedereen hier op het Kamp liep met een “poppy” in het knoopsgat en ’s middags was er een uitgebreide herdenking en kranslegging voor de Yellow Building (zie foto’s). Omdat ook ik was gevraagd om aan te treden in de NLDse delegatie toch maar even snel voor 5 dollar mijn haar laten knippen bij het oude Afghaanse kappertje in de Milano Palace. Woensdag een dag als alle andere maar donderdag was weer zo’n dag waarop we alleen buiten onze (ISAF) Kampen mochten als het echt noodzakelijk was (lees “mission essential”). Reden was de Ashura. Voor de sjiieten is dit een belangrijke herdenking en de letterlijke vertaling is de 'tiende'. Ashura wordt “gevierd” op de tiende dag van de maand moeharram, de eerste maand van de islamitische kalender en dit valt dit jaar dus op 14 nov. Binnen het sjiisme heeft Ashura een bijzondere plek als afsluiting van de elfdaagse rouwperiode in de maand moeharram waarin de martelaarsdood van een zekere Imam Hoessein in 680 wordt herdacht. Deze Imam kwam om het leven vlakbij de Iraakse stad Karbala en veel pelgrims gaan dan ook nog jaarlijks naar die stad toe om de tragedie van Ashura te herdenken. Omdat Hoessein destijds door zijn tegenstanders kennelijk op een vreselijke manier was verminkt bestaat de herdenking naast het houden van processies waarin een lijkbaar wordt rondgedragen ook uit mannen die zichzelf behoorlijk pijn doen met zwepen die zijn voorzien van scheermessen (en zijn er zelfs die zichzelf ahw scalperen!?). Dit alles als teken van vereenzelviging met Imam Hoessein. De processies komen met name voor in gebieden waar veel sjiieten wonen, zoals Iran, Irak en Libanon, maar ook Pakistan en in Afghanistan (waar de sjiieten weliswaar een minderheid vormen) komen deze processies veel voor. Ondanks oproepen van de geestelijk leiders om bij de processies een beetje zelfbeheersing te tonen, is het niet ongebruikelijk dat iets al te enthousiaste deelnemers met pittige verwondingen naar een ziekenhuis moeten worden afgevoerd. Een van de belangrijkste sjiitische geestelijken, ayatollah Ali Khamenei, een Geestelijk Leider in Iran, heeft deze rituele zelfkastijding door middel van een fatwa zelfs al verboden. Als alternatief roepen de geestelijke leiders op om bloed te doneren aan lokale ziekenhuizen in plaats van de zelfkastijding. Omdat Ashura ook hier in Kabul wordt herdacht en het gevaar bestaat dat ISAF voertuigen / personeel ergens gedwongen stil komen te staan agv bijv. deze processies (en daardoor een “opportunity” worden voor een aanslag) gingen de meeste routes op “Rood” en waren de routes in zuid Kabul zelfs “Black” (daar mocht dus zelfs als het mission essential was niet meer worden gereden). Gelukkig waren de routes in de Green Zone “Amber” en dus kon de meeting op Eggers gewoon doorgaan (je moest tijdens het lopen alleen extra alert zijn werd gezegd). De verwachtingen voor volgende week zijn overigens niet veel beter. Omdat vanaf zaterdag uit alle uithoeken van Afghanistan tussen de 2500 a 3000 (!!) volksvertegenwoordigers voor het bijwonen van de Loya Jirga naar Kabul komen kon het wel is zo zijn dat de hele volgende week alle routes op “Black” gaan en wij dus een tijdje in onze eigen Kampen worden opgesloten (hier ook wel “Lockdown” genoemd). Meer over deze Loya Jirga in het verhaal van volgende week. Vrijdag eerst lekker uitgeslapen en dus het ontbijt maar een keertje overgeslagen. Daarna de wekelijkse pot volleybal en toen was het mijn beurt voor het kamercorvee. ’s Middags weer allemaal vergaderingen (waarvan eentje op Eggers), hoezo Low Ops? en nog even met Loes gefacetimed. We zijn net klaar met de Keek op de Week en na 1 bitterballetje te hebben gesnoept terug naar m’n kamer om op tijd mijn wekelijkse verhaaltje te plaatsen. Allemaal een heel prettig weekend en tot volgende week vrijdag. Groeten HJ.