Op bezoek in het Zuiden

Hallo allemaal, hier dan weer mijn wekelijkse vrijdag update vanuit Kabul. Hierna nog maar twee keer een verslag. Als het een beetje meezit kom ik op vrijdag 5 febr aan in Nederland dus tegen die tijd zal ik wel zien wanneer ik verslag doe van mijn belevenissen op de terugreis. Die terugkeerdatum is overigens, naar goed militair gebruik, al weer behoorlijk onderwerp van discussie. Wel of niet via Kreta om daar een wel of niet een “adaptatieprogramma” te volgen? Misschien in één ruk samen met de Duitsers rechtstreeks naar Munster? We weten het nog niet en de geruchtenstroom wordt steeds groter. Inmiddels heb ik in al die militaire jaren wel geleerd om me niet druk te maken over dingen die ik toch niet kan beinvloeden. Wat dat betreft hebben ze het in dit land goed begrepen; Inshallah! En zo is het precies.
De afgelopen week stond bijna volledig in het teken van mijn bezoek aan de Nederlandse eenheden in Uruzgan. Op uitnodiging van een Nederlandse 1-ster generaal die hier in het HQ werkt, en samen met een collega overste heb ik van maandag t/m donderdag een bezoek gebracht aan de Nederlandse eenheden in Uruzgan en Kandahar. Heel erg interessant en ook mooi om op de valreep van deze uitzending nog de gelegenheid te krijgen om even in het Zuiden van Afghanistan rond te kijken.
Zoals gezegd vertrokken we maandag met een Australische C-130 Hercules van KAIA naar Tarin Kowt (in het militaire jargon ook wel TéKé genoemd). Wel eventjes slikken bij het inchecken want handbagage was niet toegestaan. Nu zat er in mijn handbagage-rugzakje mijn laptop en als je weet hoe spullen worden vervoerd in zo’n Hercules (grote pallet – sjorbanden – hoop stof – ruige luggage handlers etc) dan was ik daar niet helemaal gerust op. Gelukkig viel het mee en kwam het kleinood ongeschonden uit de strijd. Na de landing op de onverharde start / landingsbaan van TK meteen naar onze gepantserde slaapcontainer gebracht. Twee stapelbedjes, en geheel volgens het hierarchische model sliepen mijn collega overste en ik samen in een stapelbedje en mocht de generaal dus een stapelbedje voor zichzelf (tsja, het is behelpen).
Meteen daarna een prima briefing van de Plv Commandant van de Task Force Uruzgan (TFU) en zijn civiele counterpart (een diplomaat van Buitenlandse Zaken). De Commandant was samen met de hoogste civiele Nederlander bezig een gebouw in TK te openen waar opleidingen aan startende Afghaanse ondernemers worden gegeven. Goede discussie en erg leerzaam. Daarna snel eten en een ontmoeting met de Nederlandse Special Forces en een erg interessante briefing in hun Operations Room (erg “top secret” allemaal) Na nog even een colaatje in de Echo’s te hebben gedronken (een soort van Militair Tehuis zoals we dat van vroeger nog kennen) zochten we moe, maar uiterst voldaan, ons pantsercontainertje op. En dat viel nog niet mee. In TK is ‘s avonds vanwege de veiligheid het Kamp helemaal donker (voor de oud-militairen onder ons: de bekende licht- en geluidsdiscipline) en als je dan niet bekend bent met de lay-out dan kan het even duren voor je op de plaats van bestemming bent.
De volgende ochtend een prima ontbijtje met echte bruine Hollandse boterhammen, hagelslag en zelfs verse aardbeien! Je kunt merken dat de Nederlanders in meerderheid zijn op dit Kamp. Daarna een goed verhaal over het Nederlandse Provincional Reconstruction Team (PRT) die samen met de Afghanen verschillende projecten in de provincie Uruzgan aan het opzetten zijn. Er was zelfs een Nederlandse ondernemer die zijn bedrijfje voor een half jaar in de steek had gelaten en nu in Uruzgan bezig was om Afghaanse ondernemers te assisteren bij het opzetten van hun bedrijfje. Respect! Daarna een briefing van de Commandant van de Battle Group en de operaties die er voor de komende tijd zijn gepland. Gebogen over een kaart schaal 1 op 50.000 was het als rechtgeaard Infanterist boeiend om te zien hoe moeilijk het is om hier te manoeuvreren en acties uit te voeren. Daarna kreeg de generaal een woodland pak aan en mocht hij mee op patrouille met de Mariniers in TK. Voor ons was helaas geen plaats (met de reactie van Paul van vorige week in het achterhoofd en omdat je het gevaar ook niet moet opzoeken heb ik ook maar niet echt meer aangedrongen). Dit gaf ons de gelegenheid om een paar collega’s op te zoeken die waren ingedeeld bij een Operational Mentoring en Liaison Team (OMLT). Deze club heeft als taak de Afghan National Army (ANA) te trainen en er voor te zorgen dat de ANA op de lange termijn het van de ISAF Coalition Forces kan overnemen. Ook dit was weer uiterst leerzaam. Zo mochten we aanwezig zijn bij een ondercommandanten vergadering van de 3e Brigade van het 205e ANA Corps en kregen we een indruk van de moeilijkheden en beperkingen die er zijn om het Afghaanse leger op te leiden (hoewel er ook een aantal zijn die al uitgebreid oorlogservaring hebben opgedaan tijdens de bezetting door de Sovjets en de Taliban). ‘S avonds nog geprobeerd een boek te lezen maar al snel vielen de luikjes dicht vanwege alle opgedane indrukken.
De volgende ochtend weer terug naar de OMLT. Nu samen met de generaal. Deze keer kregen we ook een rondleiding op het Kamp van de 3e ANA Brigade (zie foto hoofdpoort). Als eerste werd ons de keuken getoond (zie foto) en dat was gelijk een openbaring. Gelukkig waren ze net begonnen met koken en werden we dus niet gevraagd om mee te eten (iets wat je met goed fatsoen niet kunt weigeren). Daarna de bakkerij, de slaapvertrekken, de bad/was ruimtes etc. etc. Overduidelijk was dat onze Afghaanse vrienden een andere norm qua hygiene hanteren (en dat is een understatement). Naast de legeringsgebouwen waren kleine stukjes afgerasterd voor bijv. een schaap en ook waren er kleine hokjes met patrijzen. In de slaapruimte zelf werd uitgebreid Chai (thee) gemaakt en werden ook andere hele onduidelijke gerechten bereid. Je kunt je dan waarschijnlijk ook wel voorstellen dat de lucht in deze slaapgebouwen een beetje mistig was (al weer een understatement). Overal waar je kwam was het uitgebreid “Salaam Maleikum” en handen schudden en was iedereen ontzettend vriendelijk en gastvrij. Sommigen probeerden ook de traditionele Afghaanse omhelzing maar hier werd ik gelukkig gered door mijn lichaamslengte en kwam ik daar met goed fatsoen onderuit. Toch moeten we niet vergeten dat deze mannen een belangrijk onderdeel van de toekomst van dit land zijn. Dit Afghaanse leger zal het uiteindelijk toch een keer alleen moeten doen.
‘S middags werd er met de Nederlandse shuttlevlucht naar Kandahar gevlogen. Een enorme grote vliegbasis waar de commandant van Regional Command South (een Britse 2-ster generaal) zijn Hoofdkwartier heeft. Hier staan ontzettend veel Engelse en Amerikaanse vliegtuigen, helikopters en bijv. ook de Nederlandse F-16’s. Een wereld van verschil met TK. Vanwege de aanwezigheid van enorm veel Amerikanen is alles groots opgezet. Zo is er in het midden van het Kamp een “Boardwalk” met allemaal souvenir winkeltjes, een enorme PX (belastingvrije winkel waar je zelfs auto’s en Harley Davidson motoren kunt kopen), de onvermijdelijke Burger King (in vier verschillende uitvoeringen), een Griek (“Gyrous for our Heroes”) maar ook bijv. een soort van Delifrance (met een heerlijke cappuchino). Kortom, net als in alle conflicten in het verleden, hoe verder van het front hoe beter de voorzieningen. Echter in vergelijking met grote bases als Bagram en Kandahar is het bij ons op het HQ in Kabul maar behelpen. Aan het einde van de middag en in de avond nog een paar briefings / gesprekken met Nederlandse officieren die op het HQ RC(S) werken en toen was het weer vroeg naar het mandje want de volgende dag was het om 06.15 uur inchecken.
Donderdagochtend vlogen we dus van Kandahar weer terug naar Kabul maar het duurde even voor we uiteindelijk vertrokken. Reden was dat zes gevangen genomen Taliban boefjes met ons mee moesten om in Kabul te worden overgedragen aan de Afghaanse autoriteiten. Met de jurk nog aan, de handen vastgebonden met tie-reps, een skibril met geblindeerde glazen en een geluiddichte soundbarrier op het hoofd schuifelden ze onder begeleiding van MP het vliegtuig in. Toch ook wel weer een aparte gewaarwording. In Kabul werden ze uitgeladen en in een geblindeerde bus afgevoerd. Wij werden door onze eigen Nederlandse Force Protection ploeg opgewacht en netjes weer naar ISAF HQ in het centrum van de stad gebracht. Zo eindigde dus een geweldig interessante trip naar het Zuiden van dit land. Na donderdagmiddag even snel de mail te hebben gechecked was het alweer tijd voor de Commanders Update Briefing (de CUB) en had ik de Direction & Guidance (zeg maar het verslag) om ongeveer 22.40 uur gereed voor publicatie op het ISAF intranet.
Vandaag is het weer Low Ops en ben ik voor het eerst sinds lange tijd weer op de bazaar geweest. Perfect weertje, beetje keutelen, heel veel handen schudden (en het onvermijdelijke “kijke, kijke en nie kope”) maar toch wel weer heel leuk. Goed geslaagd ook! Met name voor de dames in Casa El Grande. Kunnen die straks ook een beetje knap over straat (the ladies begrijpen wel wat ik bedoel). En zo zit na het spinnen van vanmiddag deze week er ook al weer op (en ben ik al weer een beetje afgevallen, het streefgewicht komt in zicht). Mensen, mijn motivator geeft aan dat ik nog 18.27 dagen te gaan heb dus dat is prima. Het einde komt nu toch wel heel dichtbij en dat is best raar als je bedenkt dat je leventje zich de afgelopen zes maanden voor het grootste deel op de postzegel van ca. 1 vierkante kilometer heeft afgespeeld. Luitjes, het is hier bijna 18.00 uur en dus tijd voor het avondeten en omdat ik niet meer van plan ben om nog naar het bureau terug te keren zet ik de update nu maar vast op de site.
Groeten vanuit Kabul, HJ