De laatste week in Kabul!

Ik heb echt geprobeerd om er deze week een niet al te lang verhaal van te maken want ik wil het natuurlijk niet op m’n geweten hebben dat Rob dit jaar niet met zijn mädels op vakantie kan omdat hij al z’n vrije dagen al heeft opgemaakt om die lullige gedachtenspinsels van mij te kunnen lezen. (in het verleden door een collega schrijver ook wel eens “kronkels” genoemd). Helaas moet ik constateren dat het deze week weer niet helemaal is gelukt. Daar gaat ie dan.
De Nederlandse koffie is op. De drop is ook op. Maandagavond het afscheidsdiner van mijn JVB gehad (waar ik een “mooi” stukje Roemeens glas van ca. 4 kilo als afscheidscadeau in ontvangst mocht nemen). Gisteravond de laatste Commanders Update Brief (CUB) gedaan en een voorlichting over onze rotatie gehad (je kent dat wel; inleveren bagage, wat mag wel mee en wat niet, hoe laat gaat het vliegtuig etc.) Ik heb mijn International Evaluation Report gehad, mijn “Outprocessing Form” (in goed militair Nederlands “Loopbriefje”) begint al aardig vol te raken met handtekeningen en morgenavond laat komt mijn opvolger. Kortom, als dat niet serieus op een “end of tour” begint te lijken dan weet ik het niet meer. Toch is van rustig uitglijden naar het einde geen sprake.
Dinsdag tijdens de lunch werden we weer opgeschrikt door 2 ontploffingen. Heel erg onduidelijk waardoor deze werden veroorzaakt. Nu was er wel sprake van een “verhoogde dreiging” maar dat was eigenlijk al zes maanden het geval, dus daar keek echt niemand meer van op. Waar ik wel van op keek was het feit dat iedereen die in Lancashire z’n kamertje had zo snel mogelijk de hoogstnoodzakelijke spulletjes moest pakken en dat het gebouw tot nader orde werd geevacueerd. We mochten alleen nog onder begeleiding van een MP’er naar binnen, snel toiletspullen, slaapzak ed. pakken en daarna weer naar buiten. Tegelijkertijd werd ons meegedeeld dat er stretchers werden opgezet in de gymzaal voor het geval we niet konden terug keren naar ons gebouw. Het gebouw ging op slot en niemand kon er meer in. En dus zat er niets anders op dan de slaapzak en de overige spullen maar op mijn bureau te zetten (foto) en te wachten op wat er komen ging. De Base Commander was extra voorzichtig omdat er door verschillende Intell clubjes diverse berichten waren onderschept dat er één dezer dagen misschien wel een aanslag op één van de ISAF kampen zou kunnen plaatsvinden (ja, deeuuh!). Maar ze kregen toch gelijk. Aan het einde van de middag werden we opgeschrikt door weer zo’n Talib suicidaaltje die het nodig vond om zich - met z’n auto uiteraard volgestompt met explosieven - te pletter te rijden op de Main Gate van Camp Phoenix (paar km bij ons vandaan). Acht Amerikanen licht gewond en ook een aantal Afghan civilians gewond, maar geen doden (ja, behalve hijzelf dan). Gelukkig voor ons betekende dit wel dat we om 20.00 uur weer mochten terugkeren naar ons eigen containertje en dus de nacht in het eigen bedje konden doorbrengen.
Woensdag was ook weer een druk dagje. ‘S middags was ik belast met het rondleiden van onze Commandant der Landstrijdkrachten, Luitenant-Generaal Bertholee. Hij wilde op een informele manier zoveel mogelijk Nederlanders ontmoeten, dus dat was nog een hele puzzel. Daarna was er een “meet-and-greet” met hem in de Nederlandse huiskamer. Toen snel eten want daarna was ik weer uitgenodigd voor een bezoek aan de NLD Ambassade. Hoewel ik me had voorgenomen niet nog een keertje de poort uit te gaan besloot ik dit buitenkansje toch niet te laten schieten. Nu is ‘s avonds de dreiging erg laag en omdat het inmiddels was gaan regenen (en daar kunnen die jurken en open sandalen slecht tegen) was het bijna uitgestorven op straat. In een uitermate gezellige atmosfeer (leuke dames, knusse zithoek, open haardje aan, gezellige bar, ja die jongelui van BuZa zorgen goed voor zichzelf) hele interessante ontmoetingen / gesprekken gehad met iemand die als adviseur bij het Afghaanse Ministerie van Landbouw werkte, met een Nederlandse architect die inmiddels twee architecten bureaus – inclusief Afghaanse architecten – in Kabul had opgezet en ook met Han ten Broeke (2e Kamerlid voor de VVD). Omdat hij geboren is in Haaksbergen was er gelijk een raakvlak en hij kon het dan ook niet laten om de aanwezigen te laten horen dat hij nog steeds kon “plat proaten”. Toch een prima gesprek gehad. Op een gegeven moment zelfs met z’n tweeën, want uiteraard was hij bijzonder geinteresseerd in mijn mening tav het al dan niet verlengen van de Nederlandse militaire bijdrage aan deze missie (en zo ja, hoe dan?). Nu had ik daar uiteraard wel een mening over en omdat hij regelmatig instemmend knikte (alhoewel, het blijft natuurlijk een politicus) ben ik dan ook erg benieuwd wat hij straks tijdens het kamerdebat over dit onderwerp zal verkondigen (wie weet komt me het wel bekend voor?)
Op donderdag werd de nieuwe Situational Awareness Room (SAR) in gebruik genomen. De SAR is gevestigd in een fonkelnieuw, in 2 maanden uit de grond gestampte, aanbouw aan de Yellow Building en je moet hierbij een beetje denken aan die Amerikaanse films waarin een soort van Super Dooper High Tech Starship Enterprise-achtige commandoruimte is ingericht. Ongeveer zesentachtig flatscreens aan de muur met updates vanuit het hele theatre, CNN, Al Jazeera en wat al niet en dus een uitermate geschikte plek om eens lekker geconcentreerd en zonder dat je steeds wordt afgeleid een paar ingewikkelde beleidsdocumenten door te lezen. Gen McChrystal heeft een geweldig mooie stoel (iedereen trouwens) en geeft nu dus à la een soort van Captain Kirk leiding aan deze operatie. Alle belangrijke generaals hebben hun eigen desk (we hebben hier zo veel generaals dat ze er niet eens allemaal inpassen, dus alleen de 2-sterren hebben een stoel) maar ook de DOS heeft een plekje aan de Headtable (en dan tel je pas echt mee in dit Hoofdkwartier!) Dus aan de vooravond van mijn end of tour kon ik mijn boeltje oppakken en mijn nieuwe bureautje gaan in richten in de SAR. De bedoeling is nl. dat ik (lees mijn opvolger dus) zijn tijd voor het grootste deel van de dag gaat doorbrengen in de SAR. Als er meetings ed. zijn zal de DOS-stoel worden bezet door mijn Canadese Kolonel (zijn opvolger dus). Qua timing komt het eigenlijk wel goed uit. Ze zeggen wel eens “een oude boom moet je niet verplanten” en zo is het ook. Ik heb niet meer de fut om nog weer eens helemaal aan iets nieuws te beginnen dus kan mijn opvolger dat mooi doen. Hij begint met een vliegende start aan iets nieuws dus ik denk dat het goed gaat komen. Volgens de Amerikanen is het “The place to be”, “That’s were it’s all happening”, “The centre of gravity” (of the Universe?) maar dat zeggen ze volgens mij alleen omdat McChrystal heeft aangegeven 90% van z’n tijd in de SAR te zullen doorbrengen en de Amerikanen stuk voor stuk allemaal enorme “bruinwerkers” zijn. Ik zal het in elk geval niet meer mee maken (en daar ben ik zaols gezegd niet rouwig om).
De regen die woensdag was begonnen was inmiddels overgegaan in natte sneeuw en dus begon het hele Kamp een behoorlijke modderbende te worden. Toch vreemd om in je desert uniform en op je desert boots in een sneeuwbui rond te stappen. Vanochtend toen ik naar het ontbijt wandelde scheen het zonnetje gelukkig weer en hadden we een fantastisch uitzicht op de met sneeuw bedekte bergen die het hele Kamp omringen (foto). Besneeuwde bergen in combinatie met een lekker zonnetje! Ik kreeg zowaar een beetje een wintersport gevoel. Donderdagavond was er in de NSE nog een voorlichting over de terugkeer en dat gaf mij gelijk mooi de gelegenheid om het wonderschone, door Wout Brama gesigneerde FCT shirt uit de lijst te halen. Het leek me niet zo’n goed idee om dit kleinood zonder toezicht achter te laten. Je weet maar nooit of er bij onze opvolgers een fanatieke Ajax, PSV of Feijenoord aanhanger zit en wat er dan allemaal met zo’n shirt zou kunnen gebeuren. Niet te vertrouwen die lui, dus het shirt mooi weer meegenomen naar huis.
Vandaag dan de laatste vrijdag in Kabul. Het kan natuurlijk nog allemaal anders lopen (zie mijn verhalen over Stavanger) maar daar gaan we maar niet vanuit. Vanmiddag voor de laatste keer lekker gespint en ik heb nooit geweten dat het mogelijk was om helemaal kapot te gaan op Child in Time van Deep Purple.
Zondag en maandag zullen in het teken van het inpakken en van de Hand Over – Take Over (HOTO) staan en dan is het dinsdag morgen uitboeken, unattended luggage inleveren (deze zullen we pas over twee weken weer terug zien in Munster) en voor de laatste keer het ritje naar KAIA maken. ‘S middags commercieel vliegen naar Dubai, nachtje slapen en dan de volgende dag militair doorvliegen naar Kreta. Aldaar twee dagen “adapteren” en dan is vrijdag in de namiddag onze aankomst op Eindhoven gepland en kan ik na een lange tijd Loesje, Martijn en Bobby weer in m’n armen sluiten. Ik ben van plan om in elk geval nog één keer een verhaaltje op deze site te plaatsen (we moeten het natuurlijk netjes afsluiten) ik weet alleen nog niet of ik dat volgende week donderdag vanaf Kreta doe of pas als ik weer thuis ben. Misschien komen er nog wel twee verhalen, wie zal het zeggen? Tot die tijd wens ik iedereen een buitengewoon fijn weekend. Pas goed op elkaar dan zullen we dat hier de laatste dagen ook extra goed doen. Tot de volgende week in Nederland.
Groeten, HJ