Also we niet zijn weggeweest!

Lieve lezers en nog veel lievere lezeressen,
Zoals inmiddels wel bekend ben ik de komende maanden weer op uitzending naar Kabul, Afghanistan. Zelfde plek als ruim 3 jaar geleden alleen compleet ander werk (daarover later meer). Omdat een aantal trouwe lezers er om vroegen, en omdat ik het zelf stiekem ook wel leuk vindt heb ik besloten om toch maar weer een blog bij te gaan houden. Ik zal opnieuw proberen om op vrijdag - low ops day - een verhaaltje over mijn belevenissen te plaatsen. Hier dan maar meteen de eerste .... (het is tenslotte vrijdag).
Na een super gezellige uitzwaai borrel (Annemie, Margit, Peter & Gerard enorm bedankt voor het geweldige boek! Heb het inderdaad in 1x uitgelezen), een paar fijne zomeravonden met een wijntje in de tuin was het afgelopen donderdag dan zo ver. Omdat de vertrekdata en tijden een aantal keren waren gewijzigd kon Loes mij helaas niet wegbrengen naar Munster omdat ze moest werken. Deze taak werd prima door Martijn & Lotti overgenomen (foto). Na een lange busreis, een tijdje lamballen in de vertrekhal was het eindelijk zo ver en vertrokken we met maar 20 pax in een hele grote C17 transportvliegtuig (foto’s) voor een directe vlucht van ca. 7 uur naar Kabul. Bijna iedereen had een hele rij van 5 stoelen ter beschikking en dus kon er languit geslapen worden. Heerlijk voor iemand met lange benen zoals ik. Na touchdown op Kabul International Airport (KAIA) om 05.30u local time (het is hier 2.5 uur later) was er een keurig ontvangst, werden de geweren, pistolen, munitie en kogelwerende vesten uitgereikt en kon ons kleine groepje door een close protection team naar het HQ in de green zone in het centrum van Kabul worden vervoerd. Wat mij onmiddellijk opviel toen we door de straten reden was de duidelijk zichtbare toename van het aantal winkeltjes, de reclame posters langs en over de weg (Kabul heeft 4G, jawel!), de sterk verbeterde kwaliteit van de wegen, de in aanbouw zijnde grote flatgebouwen etc. etc. Al met al iets waar ik toch een blij gevoel van kreeg! Misschien zijn al die offers dan uiteindelijk toch niet helemaal voor niets geweest?
Het binnenrijden van het HQ voelde een beetje als “thuiskomen”. Klinkt misschien een beetje raar maar er was veel herkenning. De Nederlandse NSE, de drukte, de geur alles kwam weer terug. Toch was er ook veel veranderd in die ruim 3 jaar. Een compleet nieuw stenen Dining Facility (DFAC) gebouw en, nog veel belangrijker, die sippe, stinkende en sterk verouderde slaapcontainers waren bijna allemaal verdwenen. Een aantal grote en uiterst moderne stenen slaapgebouwen (drie verdiepingen en alles beschermend) was er voor in de plaats gekomen! Een prima kamertje met fonkel nieuw meubilair en een prima internet verbinding maakt het leven de komende maanden in elk geval een stuk dragelijker. Wel nog met een collega (in mijn geval een NLDse overste uit Munster die dezelfde periode gaat, dus er hoeft niet te worden gewisseld van roommate), een mens kan niet alles hebben.
Na de nodige plichtplegingen maar eens de nieuwe werkplek opgezocht. Prima bureautje, leuk team van ongeveer 25 personen (wel erg Amerikaans gedomineerd, ik ben de enige Nederlander) en een interessante en uitdagende baan, dus dat gaat ook wel lukken. Meer hierover in de volgende verhalen.
Lieve mensen het kaarsje gaat langzaam uit. Het was tenslotte een lange reisdag, meteen gevolgd door een intensieve eerste werkdag met toch veel nieuwe indrukken en veel informatie en ook het leven op ca. 1800 meter heeft duidelijk invloed op je lichaam. Kortom, genoeg voor vandaag. Volgende week is er weer een verhaal. Ik kruip onder de douche en daarna onder mijn FC Twente dekbedje!
Pas goed op elkaar, zal ik het hier ook doen.
Groeten, HJ