Een week vol afwisseling

Hallo familie, vrienden en andere geinteresseerden. Hier dan weer de wekelijkse vrijdag update van mijn belevenissen op het HQ ISAF in Kabul.
Zoals de titel al doet vermoeden was het een week vol afwisseling. Op zaterdag 03 oktober was het groot feest voor de Duitsers. De Day of the German Reunification (zoals het hier werd genoemd). 'S ochtends bij het ontbijt was de hele eetzaal versierd met Duitse vlaggetjes, er waren Duitse servetten met foto's van "grote" Duitsers (Beckenbauer, je kent ze wel) en stond er Weisswurst mit Senf und Pretzl op het menu. 'S middags gaf het Knodels en nog een paar andere typisch Duitse gerechten en bij het avondeten de onvermijdelijke Sauerkraut mit Eisbein. Als klap op de vuurpijl was er nog een mini Zapfenstreich in de tuin waarbij door het Muziekkorps van de Afghaanse National Army samen met een, speciaal voor deze gelegenheid ingevlogen, Duits Militair Muziekkorps diversen militaire marsen werden gespeeld. Best een belevenis als je een Afghaans muziekkorps "Alte Kameraden" hoort spelen! Dit alles was natuurlijk volgens goede Duitse traditie opgeleukt mat brandende fakkels hetgeen het geheel in de donkere Afghaanse avond een bijzondere tintje gaf.
Daarna was het de dag van de Commanders Conference. Iets waar ik bijna slapeloze nachten van kreeg omdat de gastenlijst (en dus ook het seating plan voor de ongeveer 150 distinguished visitors) bijna met het uur veranderde. Dan kwam de Afghaanse Minister van Defensie weer wel en het volgende moment weer niet. Ook het verplaatsingsplan van de baas en wie er allemaal bij hem in de helikopter mocht zitten (en uiteraard vooral wie niet) was een leuke uitdaging. Al met al kwam alles toch op z'n pootjes terecht en was iedereen uiteindelijk heel tevreden. Een belangrijke lessons learned was in elk geval dat je moet proberen om Afghaanse Legerkorps Commandanten een gereguleerde spreektijd te geven (tenminste als je wilt dat de conferentie volgens de agenda verloopt, als je begrijpt wat ik bedoel)
Daarna werd het weer bittere ernst. Eerst het incident in Nuristan (een absolute uithoek in het oosten van dit land waar nog geen berggeit een fatsoenlijk bestaan kan opbouwen). Op een FOB (Forward Operating Base) werd een aldaar gelegerde Amerikaanse eenheid bijna volledig onder de voet gelopen door een gecoordineerde actie van pak hem beet 200 Insurgents (de naam die hier wordt gebruikt voor de taliban strijders) Ze waren al door het prikkeldraad heen gebroken en het had niet veel gescheeld of de post was gevallen. Met man en macht (Apaches, Close Air Support en zelfs het invliegen van verse troepen) kon dit worden voorkomen maar de prijs was hoog. 8 Amerikanen gesneuveld en een paar dozijn gewonden.
Gisteren in de dagelijkse ochtendbriefing was het weer raak. Tijdens de briefing was er duidelijk zichtbare paniek bij het Nationale Coordinatie Centrum van de Afghaanse Politie (wij kunnen dit zien omdat iedereen is verbonden dmv Video Tele Conferentie - ook wel VTC). Wat bleek, er had zich zojuist weer zo'n idioot opgeblazen in een auto vlak voor het Afghaanse Ministerie van Binnenlandse zaken (maar een paar km hier vandaan). Weer 18 onschuldige burgers omgekomen en ook wederom een hele massa gewonden. Toch raar als je meteen nadat de bom is afgegaan live beelden op een groot scherm gepresenteerd krijgt. Er hangt hier nl. al tijden een grote ballon, een soort van zeppelin, boven Kabul die alles in het hele dorp in de gaten houdt. De moderne manier van oorlogvoeren zal ik maar zeggen.
Tenslotte was er vandaag in de tuin opnieuw een memorial service voor omgekomen militairen die op onze basis werkzaam waren. Het betrof 2 van de 2 weken geleden omgekomen Italianen. Speciaal hiervoor was er een belangrijke geestelijke (kardinaal of zoiets) ingevlogen en hij ging voor in een buitengewoon stijlvolle dienst. Hoewel het allemaal in het Italiaans werd gedaan was het voor alle aanwezigen pijnlijk duidelijk waar het allemaal om ging. Daar hoefde je geen Italiaans voor te hebben gestudeerd. En het raakt je toch elke keer weer als je grote stoere militairen, volwassen kerels, in dit geval waarschijnlijk de meest close vrienden uit de eenheid waar de gesneuvelden toebehoorden, in tranen steun bij elkaar ziet zoeken. Op zo'n moment realiseer je je maar al te goed dat we hier nog een lange weg te gaan hebben in dit land, maar tegelijkertijd realiseer je je ook dat als niemand het doet het helemaal nooit meer goed gaat komen.
Een lichtpuntje was het weer open gaan van de wekelijkse bazaar. Deze was ongeveer 2 maanden niet gehouden vanwege de bomaanslag op onze hoofdpoort. Als je dan weer die handelaren ziet met hun kraampjes, maar vooral de kinderen die er in grote getale omheen zwerven, dan krijg je toch wel weer een goed gevoel en hoop je dat alle inspanningen van alle landen die hier hun steentje op welke manier dan ook bijdragen uiteindelijk niet voor niets is geweest.
Met deze filosoferende woorden sluit ik af. Ik wens iedereen een geweldige weekend en ik zal zelf, hoewel we hier geen weekend kennen, proberen zondagochtend eens een uurtje uit te slapen.
Pas goed op elkaar dan zal ik dat hier ook doen. Groetjes HJ.