Back in Kabul!

Hallo allemaal, hier dan weer een wekelijkse update vanuit het ISAF HQ in Kabul. Het verlof zit er op en dus moet er weer gewerkt worden. Het waren 2 geweldige weken. Het probleem van zo'n "halfway leave" is echter dat er voor de 2e keer afscheid moet worden genomen. Deze keer viel het mee. Je weet min of meer wat je te wachten staat, het einde is in zicht, ik heb nog 2 weken in Stavanger voor de boeg en als alles een beetje meezit zie ik Loesje daar nog. Kortom, in vergelijking met het 1e vertrek viel het mee dit keer.
Wat niet mee viel was de reis. Van dinsdag op woensdagnacht om 02.30u door Martijn naar Munster gebracht. Om 03.30u zou een militair busje ons groepje van 4 naar Brussel brengen alwaar wij om 07.00u moesten inchecken teneinde om 09.00u te kunnen vertrekken naar Afghanistan. Dat wordt echter een probleem als het busje er niet staat. Na de nodige telefoontjes met verschillende Duty Officers en OPS rooms (midden in de nacht dus je kent het wel) bleek al snel dat een andere oplossing moest worden gevonden. Uiteindelijk dus met 2 personenauto's naar Brussel gereden en gelukkig op tijd gearriveerd zodat om 09.00u gezeten in een "Embrear" van de Belgische Luchtmacht het luchtruim kon worden gekozen voor een vluchtje van 10 uur. En toen begon het ...
Na ca. 4 uur een tussenstop in Boekarest om te tanken, na weer ca. 3,5 uur een tussenlanding in Baku (Azarbeidjan) om vervolgens, na nog eens 3,5 uur, omstreeks 23.45u (local time, dus plus 4u) te landen op een Franse basis in Dushanbe, somewhere in Tadzjikistan. Zo zie je nog eens wat van de wereld. Aldaar werd ons om 01.00u een bedje in een "VIP tent" toegewezen waar we onze vermoeide lichamen even konden neervleien. Om 05.00u werd het typically Franse ontbijtje geserveerd (toast met boter en niet te zuipen koffie) om vervolgens om 05.45 met onze bagage naar de gereedstaande C130 Hercules te lopen. Omdat er erg weinig activiteit bij het vliegtuig te bespeuren viel vroegen wij ons af of dit wel het goede vliegtuig was? Het was het goede vliegtuig, men was alleen een beetje laat met de voorbereidingen begonnen (Franse slag?). Maar weer teruggewandeld dus. Na ongeveer 30 min de 2e poging. Nog steeds was de Franse crew druk doende het vliegtuig in gereedheid te brengen. Terug maar weer. Bij Poging nr 3 stonden er twee trappen tegen het vliegtuig (eentje aan de zijkant en een andere bij een motor) dus dat gaf ook niet echt een gevoel van vertrouwen bij de toekomstige passagiers. Uiteindelijk na de 4e poging mochten we via de laadklep het vliegtuig betreden en werd opgestegen richting Kabul. Tenminste dat dachten we. Uiteindelijk landden we onaangekondigd in Bagram alwaar nog meer passagiers en bagage aan boord werd genomen. Omstreeks 10.00u opnieuw opgestegen voor het laatste stukje naar Kabul. Om 10.30u zaten we in de auto's van het NLDse Force Protection die ons weer terug moest brengen naar het HQ. Onderweg nog in een echte Afghaanse file gestaan. Onmiddelijk staan er dan een aantal kinderen om de auto, die met doekjes de spiegels en de ramen schoonmaken om vervolgens te bedelen om eten en water. Vanwege de veiligheid mogen de ramen niet worden geopend maar het zijn bijzonder moeilijke momenten als je die arme kinderen ziet en niets kunt / mag doen. Nu had ik al eerder dergelijke ervaringen gehad maar het blijft elke keer weer slikken.
Om 11.30 reden we de hoofdpoort van het HQ binnen en waren we er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Na het hartelijke welkom in de NSE, een lekker kopje koffie en de bagage naar de prefab te hebben gebracht me maar bij mijn Canadese Chef ingemeld om te vragen of mijn bureau nog steeds in de Yellow building stond (er waren sterke geruchten dat mijn werkplek tijdens mijn verlof naar een ander afdeling en dus ook naar een ander gebouw zou zijn verplaatst. De volgende keer meer hierover) Gelukkig was alles voorlopig nog bij het oude en kon ik dus gewoon achter mijn vetrouwde desk even snel de mailtjes checken en een formulier noodzakelijk voor Stavanger in vullen en opsturen. Daarna begon zich toch langzaam een knallende koppijn te ontwikkelen dus werd het tijd om even snel te douchen en mijn mandje op te zoeken voor een paar uurtjes slaap. Dat deed wonderen en na een paar uurtjes pitten stond ik weer gezellig met een paar collega's en een dienblad in de rij voor een heerlijke Indiaase maaltijd (het was weer een thema avond en dit keer was India aan de beurt). Na nog eventjes in de NSE te zijn geweest voor de laatste roddels en een potje klaverjassen om ca. 23.00 Kabul time (dus 3,5 uur later dan in NLD) mijn bedje opgezocht alwaar ik tevreden onder begeleiding van het lichte gesnurk van mijn Belgische roommate in slaap viel. Om 08.00u vanochtend hadden mijn Taliban vrienden een hele orginele wake-up call voor mij verzonnen door een suicide autobom bij een ander ISAF Camp vlakbij bij ons hier in Kabul te laten afgaan. Welcome back in Afghanistan! Er is nog niet exact bekend hoeveel gewonden er zijn (en voorlopig ook nog geen melding van gesneuvelden) maar het brengt je gelijk weer terug in de keiharde realiteit.
Ondanks alles toch weer een gewone werkdag, weinig "low-ops", 300+ mailtjes gechecked, vanmiddag om 15.00u lekker gespint (tot mijn verbazing weinig tot niets aangekomen!?) en nu dus mijn wekelijkse update. Mensen, het gaat mij goed. Het is net of ik niet ben weg geweest maar de batterij is prima opgeladen en gelukkig heb ik mega veel werk te doen. Met name de voorbereiding van de oefening van collega's die ons in januari gaan opvolgen zal me de komede 2 weken behoorlijk bezig houden.
Ik wens jullie allemaal een bijzonder fijn weekend en tot volgende week vrijdag. Let goed op elkaar dan zal ik dat hier ook doen.
Groeten, HJ