Het verlof zit er weer op.

Hoewel het zaterdag is, hier dan toch mijn wekelijkse verhaal vanuit Afghanistan. Na een heerlijk, best wel lang, verlof komt dan toch het moment dat je weer terug moet. Allemaal gezellige dingen gedaan; de verjaardag van Lotti en kennis gemaakt met haar ouders Ton & Marieke, een mooie herfstwandeling met Loes & Bobby langs de Dinkel met daarna een hutspot maaltijd in de Lutte, lekker gegolfd op ’t Sybrook met Loes, op zondagmiddag langs de lijn bij Martijn op EHV en daarna een paar bokbiertjes van het vat, de amuse wandeling in Enschede met fam. De Groot met heerlijke wijntjes en lekkere hapjes, naar de stad op zaterdag en daarna Sushi eten bij de schoonouders, uit eten met mijn vader en Quinta, thuis gourmetten, Oom Jan & Tante Suze, en niet te vergeten broer GJ die nog even aankomen waaien kortom, haast te veel om op te noemen. Het afscheid is dan altijd weer even doorbijten maar gelukkig zijn we al (ruim) over de helft en komt het einde voorzichtig in zicht. Ik wil iedereen dan ook hartelijk bedanken voor alle leuke en lieve woorden op facebook en voor de lekkere dingen die zijn meegegeven voor straks in Kabul (Carin; de drop is al uitgedeeld in het vliegtuig).
Vlak voor vertrek vanaf vliegveld Eindhoven kwam ook mijn golfbuddie Gijs mij ook nog even uitzwaaien dus met een prima gevoel ging ik weer terug voor de laatste weken.
Zoals gepland werd om 13.45u begonnen met inchecken en werd ons al meteen meegedeeld dat de handbagage als ruimbagage werd aangemerkt en dus ook moest worden ingecheckt. Het grote ompakken van spullen kon dus beginnen. Jaszakken werden volgepropt en omdat het niet bekend was of we een lunchpakket of iets dergelijks zouden krijgen voor de zekerheid ook maar zoveel mogelijk eetbaars meegenomen. De snoepautomaat in de vertrekhal werd geplunderd (lekker handig dat deze alleen op een chipknip werkt …). Maar goed, om 15.55u ging de C17 take-off voor een vluchtje van ruim 6 uur naar MeS. Ca. 5 min voor vertrek kwam er plotseling een busje naast het vliegtuig staan en werden er alsnog dozen met naar later bleek heerlijke “lunch / diner pakketten” ingeladen (zie foto). Alle paniek en inslaan was dus voor niets geweest, handig dat ons dat ook even werd verteld.
Ik blijf het prima vinden dat vliegen in zo’n grote C17. Lekker veel beenruimte, beetje heen en weer lopen; het enige nadeel is dat iedereen een beetje in z’n eigen bubbeltje zit. Vanwege het kabaal heeft iedereen nl. gehoorbescherming in en is het dus bijna niet mogelijk een normaal gesprek met elkaar te hebben. De meesten hebben dan ook een boek of e-reader, iPad, iPod etc. of vallen gelijk in slaap. Keurig op tijd geland en daarna met de bus direct en zonder oponthoud door naar de Dutch Mountain gebracht, snel pistool-scherfvest-helm-bagage gehaald en om ca. 03.00u (Afghanistan tijd, dus 3,5u later dan in NLD) in m’n slaapzakje voor een paar uurtjes echte slaap. De volgende ochtend om 09.00u weer verzamelen en om ca. 10.30u hingen we al in de lucht op weg naar Kabul. Onderweg een fantastisch schouwspel van zonovergoten bergtoppen (zie foto’s) en elke keer weer die verbazing als je ziet in welke onherbergzame delen van dit land toch nog gewoon mensen leven. Onvoorstelbaar want er is in de verste verte geen grote stad of iets dergelijks zichtbaar (en dus al helemaal geen elementaire voorzieningen, laat staan winkels of iets dergelijks). Drukt je toch wel weer even met de neus op de feiten als je net terugkomt van verlof en van alle luxe hebt mogen genieten die we thuis hebben.
Een uurtje na het opstijgen in Mes waren we al weer geland op KAIA en voor ik het wist stond ik op het HQ midden in Kabul. Kortom, een prima tripje!
Op het HQ snel de bagage op de kamer gelegd, even Loesje middels de facetime laten weten dat ik goed was aangekomen en me toch ook maar even teruggemeld bij de afdeling en onze nieuwe Deense Generaal (die tijdens mijn verlof was binnengekomen en die ik al had ontmoet in Stavanger tijdens de voorbereidende oefening). Ook het inloggen op de ISAF Secret computer ging zonder problemen, maar toen ik de 272 niet gelezen mails in de inbox zag staan zonk de moed me toch wel een beetje in de schoenen. Ook begon de vermoeidheid langzaam toe te slaan en dus besloot ik samen met mijn kamergenoot om snel onze spullen te verhuizen om daarna samen te gaan avondeten en daarna lekker te chillen op de kamer (en uiteraard mijn verhaaltje afmaken en plaatsen). Dat verhuizen even uitleggen; elke kamer hier heeft een bed bij de deur en een bed achterin. Dit laatste bed is natuurlijk het meest geliefd omdat er dan niet ’s nachts –of wanneer dan ook- iemand steeds langs je bedje loopt als hij naar buiten moet. Om het eerlijk te verdelen hadden mijn roommate en ik bij aankomst afgesproken om halverwege de uitzending te wisselen. Omdat ik bij de deur was begonnen slaap ik dus de laatste weken van de uitzending in het achterste deel van onze kamer. Best leuk, en net of je weer opnieuw op je kamer bent. Lieve mensen het is hier inmiddels toch al wel weer half tien geweest en is het wel mooi geweest voor vandaag. Volgende week het verhaal gewoon weer op vrijdag en voor nu wens ik iedereen een buitengewoon prettig weekend! Groeten, HJ