Weer thuis!!

Het is nu zaterdagochtend en ik zit weer thuis aan de eettafel. Mijn avontuur zit er op! Gisteravond lekker een wijntje met Loes, weer lekker met Bobby gewandeld (hoewel, het miezerde behoorlijk) en vannacht heerlijk naast Loes in mijn eigen bedje geslapen. Prima, het normale leventje kan weer beginnen (en ik kan wel zeggen; ik ben er helemaal klaar voor)
OK alles goed en fijn, maar voor ik mijn weblog afsluit toch nog even terugblikken op de laatste week. Zaterdagavond heel laat arriveerden de mannen (en enkele vrouwen) uit Heidelberg op ons Kamp. Ik was eerst nog van plan mijn opvolger persoonlijk de hand te schudden maar toen ik begreep dat ze ruim 2,5 uur vertraging hadden en zeker niet voor 23.30 uur zouden aankomen besloot ik toch maar naar bed te gaan. De volgende ochtend na het ontbijt was het dan zover en kon ik mijn opvolger, een collega Nederlandse overste die ik al lange tijd ken, persoonlijk welkom heten. Een bijzonder fijn gevoel kan ik jullie melden. De nieuwe groep had zondag de hele dag een introductie programma (overal langs, een computer account regelen, pasjes halen, veiligheidsbriefings etc. etc.) Om 18.00 uur waren ze ter beschikking en konden we beginnen met de HOTO. Omdat hij de hele dag was beziggehouden en de twee nachten ervoor weinig had geslapen zat het bakje om een uur of negen aardig vol en besloten we maar te stoppen. Maandag stond de hele dag weer in het teken van de overgave / overname en dat moest af want dinsdagochtend om 10.00 uur stond ons vertrek gepland en kon ik dus niets meer voor hem betekenen. Sterker nog, ik kon niet eens meer het beveiligde deel van het HQ in omdat ik mijn loopbriefje moest hebben afgerond en dus mijn Class I security area pasje moest hebben ingeleverd. Gelukkig had ik hem in Stavanger het meeste al verteld dus zo tegen een uurtje of acht kon ik iedereen op het DOS bureau een hand geven en zat mijn werk er definitief op. Een raar, maar toch ook wel een voldaan gevoel als je na bijna 7 maanden de voordeur van het Yellow Building voor de laatste keer achter je dicht trekt. ’S Avonds alles inpakken en de volgende ochtend om 08.00 uur stond er vervoer klaar om alle bagage (een kist, rugzak en woodlandtas) naar een grote vrachtwagen te brengen. Daarna sleutel van de kamer, waszak en dekbed etc. inleveren en toen begon het grote “hangen”. Na van iedereen afscheid te hebben genomen vertrok de 1e groep om 10.00 uur naar KAIA. We waren allemaal in burger omdat we civiel met een Afghaanse vliegtuigmaatschappij gingen vliegen naar Dubai. Toch wel een stoer gezicht, mannen in spijkerbroek met een kogelwerend vest en pistool op de heup. Na aankomst kon deze gelukkig worden ingeleverd en hoop ik dat we het in Munster allemaal weer terugzien. Ook hier weer een beetje hangen, in de zon zitten, flauwekul maken etc. Na te hebben geluncht werden we met een bus naar de andere (civiele) kant vh vliegveld gebracht (foto) en konden we vervolgens na diverse uitgebreide security checks eindelijk instappen in het vliegtuig wat ons naar Dubai zou brengen. Toen we dan ook opstegen kreeg ik pas echt het gevoel dat het erop zat en kwam er een einde aan dat sluimerende gevoel van onveiligheid. Niet dat ik daar nu permanent last van had gehad maar het was er wel steeds een beetje op de achtergrond. Na een vluchtje van ca. 3,5 uur (met de benen in de nek) kwamen we op Dubai aan en werden we aangenaam verrast door de heerlijke temperatuur, het was nog zeker een graadje of 25. We werden opgewacht door de Nederlandse Vaste Kampstaf en met busjes naar Kamp Mirage gebracht. Daar aangekomen werden we snel verdeeld over de slaapprefabs en konden we onze stapelbedjes in orde maken. Men had nog een lichte maaltijd klaar staan en zo kon het gebeuren dat na een lange dag van veel wachten om 23.30 uur de lichtjes uit gingen en de eerste stap op weg naar huis succesvol (en nog belangrijker; op schema) was afgerond. De volgende ochtend op tijd op, omkleden in militair tenue, ontbijten met een man of 160 want ook de Task Force Uruzgan (TFU) Staf en de Staf van de Allied Task Force (ATF) was inmiddels aangekomen en gereed voor de reis naar Kreta. Na weer een ochtend van een beetje rondhangen en id zon zitten vertrokken voor een vluchtje van 4,5 uur met Martinair naar Kreta. Dit keer had ik geluk, want ik wist een stoel in de Comfort Klasse te bemachtigen. Aan het einde vd middag touchdown op Kreta waar opnieuw een Vaste Kampstaf ons stond op te wachten. Snel in de bussen en naar het hotelcomplex in Chania. Prima complex! (foto) En nog veel beter was de ontvangst! Iedereen mocht een blikje bier (weliswaar Heineken, maar wat geeft het? Op zo’n moment ben je niet zo kieskeurig) en het was toch wel een speciaal moment om met de hele groep waar je ruim 6,5 maanden mee had gewerkt te proosten op het einde van de missie. Na wat huishoudelijke mededelingen en het uitdelen van de consumptiemuntjes was het naar de kamers, omkleden in burger, eten en kon het ontspanningsprogramma beginnen. Erg gezellig allemaal. Er was een schotelantenne en een ontvanger met Eredivisie live dus zaten we met een grote groep live naar PSV – Utrecht te kijken. Daarna nog een Grieks dansgroepje, een Grieks polonaise en na de nodige bieren was het om 23.30 uur dat ik voldaan op m’n bedje in slaap viel. Omdat ik pas ’s middags mijn adaptatie gesprek had was de donderdagochtend vrij om iets voor je zelf te doen. Om toch een beetje dat spinning gevoel vast te houden besloten we met een paar man een stuk te gaan mountainbiken in de bergen rondom het hotel. Ontzettend gave tocht waarbij ik regelmatig medelijden kreeg met die arme Tour de France wielrenners. Ik kan na nu wel begrijpen dat die lui doping slikken. Daarna moest er worden geadapteerd. ’S Middags was er eerste een voorlichting van een arts. Wat je allemaal zou kunnen hebben opgelopen aan enge ziektes, wat de symptomen waren en wat je er aan moest / kon doen. Daarna het adaptatiegroepsgesprek zelf. Terugblikken, wat ging goed, wat ging fout, hoe heb je het ervaren etc. etc. en daarna vooruitblikken. De thuiskomst, hoe je tegen je terugkomst aankijkt, wat de valkuilen zijn en hoe het is als je straks weer aan het werkt gaat. Allemaal erg nuttig en ook erg leuk en ontspannen allemaal, ook al omdat iemand die ik al heel lang ken van Sportclub Enschede de gespreksleider was. Daarna was het lekker een beetje in de zon zitten, een boekje lezen en uiterst relaxed een biertje drinken. Heerlijk. Geen verantwoordelijkheid, geen werk, geen stress, kortom ideaal om even bij te komen. En dat was natuurlijk ook de bedoeling van deze dagen. Hoewel ik een beetje sceptisch tegenover dit adaptatie verhaal stond denk ik toch dat het goed is om zo de overgang naar de normale maatschappij na 6,5 maanden uitzending beter te laten verlopen. ‘S Avonds stond er een act van twee buikdanseressen op het programma en daarna werd nog een poging gedaan om iedereen aan de Karaoke te krijgen. Het eerste programmaonderdeel was erg geslaagd (ik snap eigenlijk niet zo goed waarom?) maar het tweede deel kwam niet echt van de grond. Iedereen was toch moe en met een vermoeiende terugreisdag voor de boeg was het feest nog wel een keertje afgelopen.
De volgende dag op tijd opstaan, ontbijt, kamerinspectie (we blijven militairen tenslotte), bagage inleveren, instapkaart ophalen en om twee uur vertokken we met zes bussen naar het militaire vliegveld van Kreta. Het vliegtuig was keurig op tijd en zo kon het gebeuren dat we om half vijf plaatselijke tijd aan het laatste gedeelte van onze reis (en uitzending) begonnen. Prima stoel (business class) en ook een goede verzorging. Om half acht NLD tijd was het dan zover en landden we op vliegbasis Eindhoven. Uiteraard de pers (zie http://www.defensie.nl/actueel/nieuws/2010/02/05/46145052/Staf_Task_Forces_terug_in_Nederland ) Honderden mensen met spandoeken, toeters etc. etc. die al buiten stonden te wachten. Een mooi en ook wel ontroerend gezicht. Mn de jonge vaders die door hun kinderen werden toegeroepen was erg indrukwekkend. Daarna welkom geheten door onze Bevelhebber, LTG Bertholee (de man die we nog maar 2 weken geleden op bezoek hadden gehad), opstellen (we blijven militair), een korte toespraak, de bagage van de band halen en nog snel alle collega’s bedanken en een goed verlof toewensen en toen door de deur naar de familieleden. Het hele dweilorkest waar Sjouke, een adjudant uit onze groep, normaal in speelt was met een bus naar Eindhoven gekomen en dus was het een prima stemming. Best imposant als je zo 1 voor 1 die hal inwandelt. Gelukkig had Loesje mij al meteen gezien en dus was er een best wel emotioneel weerzien en kon er na een lange tijd weer geknuffeld en gezoend worden. Heel veel collega’s uit Munster om ons welkom te heten en er werden zelfs flessen champagne ontkurkt. Buurman Eric nam de zware tas over en toen snel naar buiten waar Martijn en Bobby konden worden begroet. Erg indrukwekkend allemaal. Toen snel naar de auto, stukje in de file en vervolgens met hoge snelheid terug naar Gronau (Martijn reed) alwaar we om pak hem beet 22.30 uur aankwamen en ik met het uitpakken van de tassen kon beginnen.
Heerlijk om weer thuis te zijn. Lekker op de bank, glaasje wijn, muziekje, hapje op tafel. Allemaal prima. Vanochtend lekker uitgeslapen, gezellig samen met Loesje ontbeten en het zaterdag krantje gelezen. Dingen die daar in Kabul toch allemaal heel anders waren. Vanmiddag even lekker naar de stad en wat we de rest van het verlof gaan doen dat zien we nog wel.
Mensen, hier eindigt het verslag van mijn belevenissen in Afghanistan. Ik vond het leuk om elke week een stukje te schrijven en uit de reacties kon ik opmaken dat jullie het ook wel aardig vonden om het te lezen. Teruglezend geeft het een mooi beeld van wat ik zoal heb beleefd en wat ik daarbij heb gedachten gedaan. De volgende van ons gezin die voor lange tijd op reis gaat is Martijn. In mei vertrekt hij voor zes maanden naar Gran Canaria om daar op Barbacan zijn buitenlandse stage te gaan lopen. Ik ga er van uit dat hij net zo gedisciplineerd als zijn vader elke week verslag doet van zijn belevenissen en bij deze geef ik de pen dan ook door aan Martijn.
Lieve mensen, nogmaals bedankt voor alle steun aan mij maar, voor mij nog veel belangrijker, ook aan mijn thuisfront Loes, Martijn en Bobby. Bedankt en we spreken elkaar.
Groetjes, Henk-Jan.