Het was weer een roerig weekje!

Toen we zaterdagochtend naar de eetzaal liepen was het zachtjes aan het regenen. Op zich helemaal niet verkeerd want het is dan gelijk minder stoffig, alleen moet het niet de hele dag doorgaan. Gelukkig waren er af en toe een paar (korte) droge perioden maar het lekkere zonnetje van de afgelopen weken liet zich niet meer zien. ’s Middags twee meetings (gelukkig bij ons op het Kamp) en daar werd mij toch wel weer pijnlijk duidelijk dat de linkerhand van ISAF geen idee heeft van wat de rechterhand nu eigenlijk aan het doen is (de “handen” zijn in dit geval HQ ISAF en die Amerikaans gedomineerde club op Kamp Eggers) Op hun beurt hebben de “handen” weer geen idee wat de linker- en rechtervoet hier in dit land uitspoken (de voeten zijn in dit geval het 3-sterren Hoofdkwartier en de Internationale Gemeenschap, zoals bijv. diverse Ambassades van de landen die geld doneren). Nu is het natuurlijk ook best wel moeilijk om de hele zaak op een lijn te houden maar je zou toch zeggen dat het voor een organisatie bestaande uit bijna alleen maar militairen te doen moet zijn (ik heb het even niet over de diplomaten). Maar nee dus! Soms bekruipt me wel eens het gevoel dat we naast de Taliban en GIRoA (staat voor Government of the Islamic Republic of Afghanistan) ook nog eens onze eigen vijand zijn. Onze Amerikaanse bondgenoten voorop! Wat kunnen dat af en toe arrogante en zelf-ingenomen figuren zijn (de goeden uiteraard daargelaten maar die zijn helaas behoorlijk in de minderheid). Zo is er bijv. best een groot verschil tussen de US Military Doctrine en de binnen NATO geaccepteerde (en goedgekeurde!) doctrine. Nu kan ik me voorstellen dat Amerika denkt; onze bijdrage aan dit land is ruim 80% van het geheel (in geld en in materieel etc.) dus wij bepalen maar dan ga je toch echt voorbij aan het idee van een bondgenootschap en dat we iets samen doen. De Amerikanen willen wel iets samendoen, maar dan moet het wel op hun manier gebeuren. Tijdens één van die meetings was ik er getuige van hoe een Amerikaanse kolonel een Poolse kolonel (die wat minder goed Engels sprak) op een onbeschofte manier liet blijken dat hij er in zijn ogen niets van snapte (wat overigens niet waar was maar de Poolse kolonel kon alleen niet zo goed verwoorden wat hij bedoelde). Ook het gebruik van “eigen” US computernetwerken (NIPR en SIPR) werkt de samenwerking niet echt in de hand. “Why didn’t you answer my mail?” – “I didn’t receive a mail?” – “But I send it to you on NIPR” – “I have no access to NIPR” is een veel gehoorde woordenwisseling. Good old Winston Churchill had het lang geleden al helemaal begrepen toen hij zei; “You can always count on Americans to do the right thing—after they’ve tried everything else “
Dankzijde Steve Jobs en de iPhone, iPad en Macbook technologie was ’s avonds mogelijk dat ik dmv “facetime” als het ware bij pakjesavond in huize Wendrich aanwezig kon. Sint had vanuit Afghanistan nog een gedicht kunnen opsturen en kon dus ook getuige zijn van de voordracht daarvan. Erg leuk, hoewel ik er natuurlijk veel liever in levende lijve bij had willen zijn.
Zondag nog steeds een druilerige dag. Hoewel af en toe kwam het zonnetje tevoorschijn en dat was wel zo handig omdat ik ’s middags twee keer op en neer moest lopen voor twee vergaderingen op Kamp Eggers. Zo langzamerhand ben ik daar, nog afgezien van de risico’s, wel een beetje klaar mee. Jammer genoeg komen die lui pas eind januari naar ons Kamp dus ik zal het niet meer meemaken dat er geen vergaderingen op Eggers meer zijn. Hoe dan ook, ’s ochtends eerst lekker uitgeslapen en ontbeten in de Milano, daarna koffie met taart in de NSE gevolgd door “periodiek geestelijk onderhoud” zoals onze raadsman zijn bezinningsbijeenkomsten altijd noemt.
Maandagmiddag samen met onze Deense generaal een bezoek gebracht aan het complex waar de National Military Academy en de Afghan National Defence University wordt gebouwd (beetje het Afghaanse Sandhurst / West Point). Omdat de Afghaanse Generaal-Majoor als chef van dit complex een grote boef is die verschillende dingen doet die niet door de beugel kunnen (bijv. geld vragen van contractors in ruil voor toegang tot het complex en nog veel meer) en er diverse negatieve rapportages waren gedaan wilde onze chef persoonlijk poolshoogte gaan nemen. Nog niet zo lang geleden was er op deze site een “green-on-blue” incident geweest dus we waren extra voorzichtig. Met 3 auto’s en evenzoveel “Guardian Angels” kregen we een goede indruk van de situatie en toen onze chef op woensdag een “high-level meeting” met de “First Deputy Minister” van het Afghaanse Ministerie van Defensie had kon hij dan ook prima duidelijk maken wat er aan de hand was en dat deze corruptie en zelf-verrijking onmiddelijk moest stoppen. In een officiele brief was dit ook al meegedeeld aan de Afghanen. Stoppen met de corrupte handelingen of anders gaat de geldkraan dicht. Dit is de eerste keer dat ISAF een dergelijke maatregel gaat uitvoeren en we zullen zien of het inderdaad doeltreffend zal zijn. Toen we laat in de middag terugreden naar het ISAF HQ was het donker en spitsuur in Kabul. Zes rijen dik en stapvoets rijden op een weg die eigenlijk geschikt is voor niet meer dan 3 rijen. Omdat je maar heel langzaam voor uit komt is het een ideale gelegenheid voor bedelaars om tussen de auto’s door te lopen en om geld te vragen. Vrouwen in versleten en vuile burka’s, soms met een baby op de arm, of kleine meisjes en jongetjes in volledig versleten kleren en meestal op slippers die in de avondkou tussen zes rijen auto’s doorschuiven en steeds het gebaar maken dat ze honger hebben. Zodra ze in de gaten krijgen dat er rijke westerlingen in een auto zitten gaan ze helemaal niet meer weg. Het probleem is dat het vanwege het gevaar voor aanslagen absoluut verboden is om een raam of een deur open te doen. Je kunt dus eigenlijk niets anders dan voor je uit kijken terwijl zo’n klein hongerig meisje, die het zichtbaar erg koud heeft, op je portier staat te tikken. Dat zijn dan weer van die momenten dat je je beseft hoe verschrikkelijk goed wij het hebben in ons mooie Nederland en dat het, hoe moeilijk het ook is en hoe weinig resultaat je soms ook ziet, toch goed is dat de Internationale Gemeenschap in elk geval probeert de situatie hier te veranderen. En dan is het denk ik niet zo vreemd dat ik af en toe bijzonder veel moeite heb met die corrupte hooggeplaatste Afghanen die alleen maar aan zichzelf en de eigen familie denken en geen moer om hun mede-Afghanen geven.
Woensdagochtend was het weer raak en werden twee Duitse gepansterde voertuigen vlakbij de Noordelijke ingang van het vliegveld KAIA te grazen genomen door een zelfmoordaanslag door middel van een “SVBIED” (is de afkorting voor een “Suicide Vehicle Borne Improvised Explosive Device”, maw een zelfmoordenaar met een geimproviseerde bom verstopt in een auto). Gelukkig geen doden en slecht een paar lichtgewonden. Dit is al weer de derde SVBIED aanslag in 2 maanden tijd in Kabul City en het maakt maar weer eens duidelijk dat het hier nog steeds niet veilig is en dat je dus steeds op je hoede moet zijn! Gelukkig volgde er geen “over-reaction” (het wil nog wel eens gebeuren dat na een dergelijke aanslag meteen alle routes op “black” gaan en je dus nergens meer naar toe kunt) en kon ik gewoon in de “Green-zone” naar Camp Eggers lopen voor mijn meeting. Op donderdagmorgen om iets na 10.00u was het raak bij ons (althans dat dachten we in eerste instantie). Een ontzettende knal die ons hele gebouw deed schudden maar wat bleek na verloop van tijd; het was “slechts” een grote explosie op een munitieopslag recht tegenover de achterpoort van ons Kamp (soort vuurwerkramp dus). Toch wel even schrikken maar het viel uiteindelijk allemaal mee. Toch grappig om meteen na de explosie op CNN te zien dat er waarschijnlijk een aanslag op de Amerikaanse ambassade heeft plaatsgevonden. Blijkt maar weer dat de media altijd een afweging moet maken tussen “snelheid” en “juistheid” van de berichtgeving.
Donderdag een “day at the office”, ‘s middags even de Deense generaal vertegenwoordigen in de Executive Steering Committee (allemaal Generaals en oons Henkie uut Twente!) en aan het einde van de dag een “Hail and Farewell”. Twee van onze AFPAKHANDs namen afscheid en dan wordt je als Chief of Staff geacht met een leuk verhaaltje afscheid van ze te nemen.
Vrijdagochtend extreem vroeg m’n mandje uit omdat ik me in een vlaag van verstandverbijstering had opgegeven om in het kader van de “Serious Request” actie van de Koninklijke Marechaussee om 05.30u (!!) een uurtje te gaan spinnen. In de Nederlandse NSE waren 2 loopbanden en 2 spinfietsen neergezet en deze werden gedurende 12 uur in bedrijf gehouden (zie foto’s). Voor elk uurtje moest 25 euro worden betaald en met alle sponsors en bijdrages van voorbijgangers de hele dag meegerekend werd uiteindelijk een bedrag van ruim 2700 euro opgehaald. De KMAR collega die het allemaal had georganiseerd gaat komende zondag naar huis en zal dan persoonlijk het bedrag bij het Glazen Huis in Leeuwarden gaan afgeven. Al met al een prima actie waarbij de Nederlandse Gemeenschap zich weer van de beste kant heeft laten zien! Genoeg geschreven nu, het is al weer best een lang verhaal geworden dus lieve mensen, allemaal een prima weekendgewenst en tot de volgende week. Groet HJ.