De week van “de laatste keer”

Net voor onze laatste “Keek op Week” begon werd er door de collega’s die buiten nog even een sigaretje stonden te roken een explosie gehoord. Tijdens de Keek begonnen plotseling diverse mobieltjes te trillen en was het grote checken of iedereen wel op het Kamp aanwezig was begonnen. Het is een standaard drill dat als er ergens in de stad een aanslag oid is (en dat bleek het later inderdaad te zijn) elke afdeling aan het HQ Operation Centre moet rapporteren of ze compleet zijn (of niet). Wat bleek, een zelfmoord Taliban strijder had zichzelf opgeblazen in de “Taverna de Liban” vlakbij de Deense Ambassade, op hemelsbreed een paar honderd meter van ons HQ. Dit restaurant is vooral erg populair onder de diplomaten en medewerkers van ambassades en grote internationale organisaties en zit mn. op vrijdagavond altijd behoorlijk vol. Nadat die suicide idioot zichzelf had opgeblazen, en zo een gat in de beveiliging had geslagen, stormden twee andere insurgents het restaurant binnen en begonnen in het wilde weg om zich heen te schieten. Het resultaat was 21 (burger)doden van diverse internationale organisaties (EUPOL, UNICEF, IMF) waaronder 2 Canadezen, een Brit en ook een jonge vrouw van de Deense Ambassade die hier nog maar net was begonnen. Diep tragisch allemaal en een reden te meer om naar huis te komen. Ook een reden voor onze Deense Generaal om de hele ploeg bij elkaar te roepen om iedereen nogmaals op het hart te drukken dat we, bij alles wat doen extra voorzichtig moeten zijn en een goede “threat assessment” te maken voordat er wordt afgesproken om ergens in de stad met Afghaanse counterparts of medewerkers van ambassades of diverse internationale (hulp) organisaties een ontmoeting te hebben.
Zaterdag stond bijna volledig in het teken van het opschonen van de personal H:drive op mijn ISAF Secret computer en er voor te zorgen dat alle belangrijke documenten werden geupload naar ons domein in het DHS (Document Handling System, soms voor de grap ook wel het Document “Hiding” System genoemd) zodat als ik straks weg ben, en mijn account wordt afgesloten, de rest van het team toch nog toegang tot bepaalde key documents / presentaties / information papers etc. heeft. Een soort van digitale erfenis zal ik maar zeggen. Al met een tijdrovend klusje omdat het DHS allesbehalve gebruikersvriendelijk is. Trouwens, onvoorstelbaar hoeveel een mens in 6 maanden kan produceren. Ook maar al vast een begin gemaakt met het “schredderen” van alle secret documents die ik voor mijzelf had bewaard, maar die voor mijn opvolger niet van belang zijn en ook maar alvast een begin gemaakt met het opruimen van mijn bureau. Maandag komt een Ierse onderofficier ons clubje versterken en omdat hij het bureau van mijn Italiaanse Deputy overneemt gaat deze Italiaan achter mijn bureau zitten en dan moet deze uiteraard leeg (en schoon) zijn.
Zondag voor de laatste keer samen met mijn roommate ons traditionele zondagochtend ontbijtje in de Tora Bora, daarna voor de laatste keer het zondagochtend gebak in de NLDse huiskamer en daarna voor de laatste keer de memorial service (toch weer vier Amerikaanse militairen gesneuveld in de afgelopen week). Zoals de titel van deze week al aangeeft; bij bijna alles wat je doet deze week denk je “dit is de laatste keer dat ik ....” wat maar aangeeft dat het nu echt snel voorbij is. Zondagmiddag hoefde ik gelukkig niet meer voor de laatste keer naar onze wekelijkse meeting op Eggers. Dit wordt vanaf nu door mijn Amerikaanse opvolger gedaan. Ook heb ik voor komende vrijdag een meeting in onze gemeenschappelijke OPS kalender gemaakt in de wetenschap dat ik niet zelf niet bij die meeting aanwezig zal zijn. Aan het einde van de zondag op alle drie de computersystemen (ISAF Secret, NATO Unclassified en het US NIPR) in outlook de “out-of-office assistant” ingesteld en aangegeven dat ik mijn functie van Chief of Staff heb overgedragen en dat de mails niet meer door mij zullen worden gelezen en dat ze bij mijn opvolger moeten zijn.
Toen ik maandag later dan gebruikelijk mijn gezicht op het werk liet zien vroeg iedereen waar ik geweest was en kreeg ik zo ongeveer meteen na binnenkomst toch nog weer een spoedklusje in mijn maag gesplitst. Dat gaan we dus anders doen dacht ik meteen. Na een tijdelijke werkplek te hebben ingericht de klus afgemaakt en aansluitend, veel vroeger dan normaal ben ik me gaan omkleden om aan het einde van de middag voor de laatste keer mijn uurtje spinnen te kunnen gaan doen. ’s Avonds een schoon gevechtspak klaargelegd zodat ik op dinsdagmorgen mijn laatste wasje kon inleveren. Dinsdag eerst een lekker uitgebreid ontbijtje, daarna een uurtje koffiedrinken in de NSE en toen zo tegen 9 uur naar het werk. Toch ook nog maar even de mail gecontroleerd en tot de conclusie gekomen dat er een aantal zijn die niets uit doen op de “out-of-office assistant” dus die mailtjes toch maar weer doorgestuurd om er voor te zorgen dat de actiepunten door mijn opvolger (of zijn Italiaanse deputy) worden opgepakt.
Omdat we straks vlak voor vertrek op KAIA onze wapens moeten inleveren aan het einde van de ochtend met een paar man wapenonderhoud gedaan (foto). Alles weer “spik en span” en daarna heel relaxed op BVN “De wereld draait door” gekeken. De rest van de dag heb ik me zo min mogelijk op het werk laten zien (om mezelf een beetje te beschermen en ze de gelegenheid te geven te wennen aan het feit dat ik vanaf donderdag er niet meer zal zijn) en bij mijn goede Afghaanse vriend Bashir een kop thee gedronken en een paar hele mooie pashmina’s (Afghaanse shawls) gekocht.
Woensdag was ik eindelijk in staat om het concept van het “1GNC herinneringsboek” te downloaden. Iedereen krijgt straks als aandenken aan deze uitzending zo’n boek en omdat het gros van ons 1GNC clubje op KAIA heeft gewerkt en geleefd ligt daar uiteraard de focus van het boek. Dat wil uiteraard niet zeggen dat onze 1GNC groep die 6 maanden op HQ ISAF heeft gezeten geen aandacht krijgt. Mij was gevraagd om dat deel voor mijn rekening te nemen. Al met al toch een ochtendje werk en het gaf me meteen een mooi excuus om niet op het werk te hoeven zijn. ’s Middags mijn waszakken en m’n mealcard ingeleverd en uiteindelijk het hele “outprocessing form” afgerond. Dit is zeg maar het loopbriefje wat uiteindelijk bij de sectie G1 moet worden ingeleverd en wat dmv allemaal handtekeningen en stempels aangeeft dat je bij alle voor jou noodzakelijke stations bent langs geweest en dat je dus naar huis kunt.
Onze re-deployment verloopt in drie fasen; fase 1 van HQ ISAF naar KAIA en daar de wapens, scherfvest ed. inleveren, fase 2 van KAIA naar Kreta en daar anderhalve dag een adaptatie programma ondergaan en dan fase 3 van Kreta naar vliegbasis Eindhoven (en dan zit het er echt op!)
Donderdag was dus fase 1 en reden we met het NLDse Close Protection Team om 11.00u voor de laatste keer door de HQ hoofdpoort op weg naar KAIA. Daar aangekomen spullen inleveren en naar onze kamer voor 1 nacht. Weliswaar met z’n drieën in twee stapelbedjes maar toch een prima kamertje (als je pech hebt slaap je in een tent die als transitie ruimte dienst doet). ’s Avonds met bijna ons voltallige HQ ISAF team gezellig uit eten bij het Thaise restaurant hier op de basis wat een hele leuke en informele afsluiting van 6 maanden lang intensief samenwerken was.
Vrijdag een beetje een “hangdag” op KAIA want we vertrokken pas tegen het einde van de middag naar Kreta. Gelukkig had ik ’s ochtends nog een leuke tijdbesteding als co-editor van het herinneringsboek en konden we nog even de laatste puntjes op de i zetten. ’s Middags om 15.00u was het dan wapens en scherfvesten inleveren, kon het inchecken van de ruimbagage beginnen en ontvingen we onze boardingpass voor de C-17 die ons naar Kreta zou brengen. Hoewel het vliegtuig nokkie vol zat blijf ik het een heerlijk vliegtuig vinden. Tenminste, als je een stoeltje aan de zijkant hebt (en dat had ik ;-). Na aankomst op Kreta werd er in de bus al gelijk een blikje bier uitgereikt. Dat is nog eens thuiskomen! Na een korte voorlichting en na nog een biertje was bij de meesten het beste er wel vanaf en zocht de een na de ander zijn kamertje op. De volgende ochtend eerst een algemene voorlichting over diverse ziektes die je zou kunnen hebben opgelopen en wat de symptomen waren en daarna een groepsgesprek met onze club die 6 maanden samen op het HQ ISAF hadden gewerkt. Prima manier om zo een beetje de uitzending “van je af te praten” en om te horen hoe de anderen de uitzending hadden ervaren. Omdat de groep bestond uit soldaten, korporaals, onderofficieren en officieren (t/m een kolonel) leverde dat interessante gespreksstof op. ’s Middags met een klein groepje een fantastische bergtocht gemaakt door een imposant berglandschap (foto) en daarna weer lekker een avondje ontspannen. Beetje kletsen, beetje bier drinken en gezellig klaverjassen. Opnieuw op tijd naar bed (je kunt merken dat je toch wat ouder wordt) en de volgende ochtend om 09.00 de ruimbagage inleveren voor fase 3.
Om goed 13.00u stonden de bussen voor het hotel en werd er in een keer doorgereden tot bijna naast het vliegtuig, in dit geval een super de luxe Airbus A330-300 van de Belgische Luchtmacht. Dit keer gelukkig niks “vliegveldje spelen”, riem uit de broek halen, door een scanner etc. Nee, gewoon uit de bus en voor “de laatste keer” deze uitzending het vliegtuig in. En wat het helemaal geweldig maakte was de opmerking van de medewerker van MovCon; “Iedereen instijgen, kolonels en overstes als laatste”. Wat bleek, wij kregen met ons kleine groepje de stoelen in de business-class toegewezen en dat maakte het einde van deze uitzending toch wel helemaal geweldig! (foto) Keurig op tijd geland op Vliegbasis Eindhoven en na het voor de laatste keer opstellen voor appel (foto), een korte toespraak door onze DCOM volgde het “Ingerukt, Mars!” en kon de hereniging met familie en vrienden in een overvolle en toch wel emotionele ontvangsthal beginnen. Vervolgens door zoon Martijn in alle rust naar huis gereden, lekker gedoucht en in burger omgekleed en onder het genot van een lekker rood wijntje heerlijk samen gegeten.
Lieve mensen, het zit er weer op! De tijd is voorbij gevlogen en dit is al weer mijn laatste verhaal (beetje later dan normaal maar u begrijpt, dat had zo z’n redenen). Bedankt voor het lezen (en gelezen is er! met een gemiddelde van 177 lezers per verhaal en het verhaal van 02 aug ’13 met 201 lezers als absolute topper), ik vond het leuk om te doen en ik hoop dat ik u een impressie van het leven en werken in Kabul en op een groot internationaal hoofdkwartier heb kunnen geven. Het ga u goed! Groetjes HJ.