Een Kerst om nooit meer te vergeten!

In de trend van “ik wil dat je dit regelt”, “met die en die een vervolgafspraak maakt”, “er voor zorgt dat dit en dit wordt afgehandelt”, “bewaakt dat zus en zo wordt gedaan” was de zaterdag grotendeels gevuld met “guidance” en “last minute” zaken die nog snel voor het vertrek van mijn Deense chef moesten worden geregeld. Zoals gezegd is hij t/m begin volgend jaar met verlof en ben ik dus de acting chief van onze organisatie. Einde van de middag was er ook nog een bijzonder indrukwekkende happening voor een aantal “wounded warriors” die door middel van een erehaag van op het Kamp aanwezig militairen en burgers als het ware werden geeerd voor de offers die ze hadden gebracht. Een beetje erg op z’n Amerikaans maar je kreeg er wel kippevel van toen idereen stond te applaudiseren en je kon zien dat deze vorm van aandacht en waardering ook door de gewonden werd gewaardeerd. Vervolgens was het met vier voertuigen, met alleen maar Nederlanders, verplaatsen naar KAIA omdat de Commandant Landstrijdkrachten en de Commandant van de Koninklijke Marechaussee in het kader van de kerstgedachte de naar Afghanistan uitgezonden militairen met een bezoek vereerden. Ook mijn goede golfvriend Gijs maakte deel uit van de delegatie dus dat was een leuk weerzien op KAIA. Na gezamenlijk te hebben gegeten en een informeel samenzijn in het Holland Huis op KAIA ging mijn miltaire golfvriend mee naar HQ ISAF (hij heeft daar in het verleden zelf een jaar gewerkt) en waren we om ongeveer 22.00 LT weer terug. Daarna nog alcoholvrij biertje en een lekker stukje harde worst in onze huiskamer en toen zat deze lange zaterdag er weer op.
Deze keer op zondagochtend helaas niet de mogelijkheid om uit te slapen omdat de Deense generaal om 07.30u naar KAIA werd gebracht en dus moest er voor de ontvangst van de allerlaatste aanwijzingen om 06.45 uur nog even met hem worden ontbeten. Daarna was er de de medailleuitreiking en stonden we met alle Nederlanders van 1(GE/NL) Corps aangetreden om de NATO medaille opgespeld te krijgen (foto’s). Toen snel een zakje noodles warm gemaakt in de magnetron om vervolgens met de auto (het heeft zo zijn voordelen als je de baas bent ...) naar een meeting op Kamp Eggers te gaan. Om 16.00u de Commander’s Huddle waar normaal gesproken de Deense Generaal naar toe gaat maar nu door mij als zijn vertegenwoordiger moest worden bijgewoond. Omdat zoals vorige week al aangegeven de ”chef van mijn chef” al naar ons Kamp was verhuist was ook deze meeting in één van onze conference rooms en hoefde ik dus niet voor de 2e keer die dag naar Eggers te verplaatsen.
Woensdagochtend zijn we met bijna ons hele team naar een schooltje van een weeshuis hier in Kabul geweest. Een Amerikaanse vrouwelijke militaire collega had via haar vrienden in Amerika vernomen dat deze middels de Hamaira Foundation een weeshuis hier in Kabul steunden en dat de kinderen een enorme behoefte aan warme winterjassen en andere lekker warme spulletjes hadden. Na geld te hebben ingezameld hebben onze Afghaanse tolken voor 57 kinderen lekker warme jassen gekocht (jongens en meisjes tussen ongeveer 6 en 12 jaar, niet iedereen weet hier precies hoe oud hij/zij is omdat dit niet altijd goed wordt bijgehouden. Als je iemand vraagt hoe oud hij is noemt ie vaak alleen zijn geboortejaar). Ook hadden we van de chaplain nog schoolspullen (schriften, potloden, plaksel etc.) gekregen en hadden we al het snoep uit de “care packages” gehaald. Bepakt en bezakt reden we naar het schooltje wat in een nieuw gebouw bleek te zijn gehuisvest. Maar daar had je het dan ook wel mee gehad. Helemaal kaal, betonnen vloer en geen verwarming dus stervenskoud binnen. De juf stond les te geven naast een klein electrisch kacheltje. Wel had elk kind zijn eigen tafeltje en stoeltje. Nadat we de spullen in een gang hadden uitgestald kwamen de klassen 1 voor 1 naar buiten en werden de jassen en anders spulletjes verdeeld. Een echte “reality-check”. Nog nooit heb ik hevig bibberende kinderen zo blij en dankbaar zien kijken. De vier jongetjes die ik hun nieuwe stoere ski-jacks had gegeven (foto) bleven maar “tasjakoer” (Afghaans voor “dankjewel”) roepen en hun duim op steken. Omdat de kinderen heel weinig te eten krijgen (en al zeker geen proteinen ed.) hadden we op de heenweg voor elk kind een “kebab” gekocht. Een groot stuk “maan” (= brood) gevuld met stukken vlees en groente gewikkeld in een krant (in dit geval het Amerikaanse legerblaadje de “Stars & Stripes” hoe ironisch) wat er uiteraard in ging als koek (foto). Het feest was helemaal compleet toen we tot slot nog even de klassen rond gingen met de doos met snoep! Wat een geweldig Kerst moment, terwijl ik dit schrijf krijg ik weer kippevel. Heel zeker iets wat ik de rest van mijn leven niet meer zal vergeten. Weer terug op het Kamp was inmiddels de Kerstmarkt in de Destille Garden begonnen. Veel landen hadden hun best gedaan om er iets leuks van te maken. Een heuse Santa Claus, een Christmas choir. verse wafels met slagroom bij de Belgen, Gluhwein (0% alcohol, wist niet eens dat het bestond), Weihnachtstol en ballengooien bij de Duitsers, maar de NLDse inzending was toch wel weer de publiekstrekker van de middag. Met spelletjes als “cookie happing” en “nail pooping” en uiteraard onze gefrituurde vriendjes (zoals de bamibal, het vlammetje, de mini frikandel speciaal en de “Rolls Royce onder de snacks” de van Dobben bitterballen) was het continu vol in onze stand. Korporaal Kim ging rond gehuld in oud-Holandse klederdracht (met een voor onze Afghaanse medewerkers wel erg aantrekkelijk decolete!) en als zij voor elke foto een euro had gekregen had ze makkelijk haar uitzendtoelage kunnen verdubbelen (zie foto’s). ’s Avonds nog met z’n allen gezellige spelletjes in de Hollandse Huiskamer (monopoly, mens-erger-je-niet, risk,triviant etc.) en als klap op de vuurpijl nog even met Loes, Martijn & Lotti gefacetimed om getuige te kunnen zijn van het uitpakken van een paar cadeautjes. Kortom; een Topdag!
1e Kerstdag werden we om 09.30u aan het Kerstontbijt verwacht en dus kon er worden uitgeslapen. Onze Taliban vrienden hadden echter een ander plan en waren zo vriendelijk om ons wat eerder te wekken. Om 06.44u ging dan ook het alarm “Duck and take cover, duck and take cover, everbody get insight and stay away from the windows” klonk het van uit de “Big Voice” (zo heet hier de omroepinstallatie) over het Kamp. Wat bleek, de Amerikaanse Ambassade (hier vlak om de hoek op een dikke honderd meter) was beschoten met een 107mm granaat. Gelukkig was de granaat tussen de generatoren terechtgekomen en uiteindelijk gelukkig niet ontploft. Op de plek van waar het ding was afgevuurd werden er nog twee gevonden en bij het onschadelijk maken zijn nog een paar Afghaanse politieagenten gewond geraakt. Het minder leuke aan de hele situatie is dat het de Taliban tot op heden nooit was gelukt om met indirect vuur de Ambassade te raken (sterker nog; ze hadden het nog nooit geprobeerd) en dat als ze de Ambassade midden in de Green Zone kunnen raken ze ons dus ook raken!
Merry Christmas! Ik ben wel eens beter wakker geworden op 1e Kerstdag. Hoe dan ook, al snel gaat iedereen weer over tot de orde van de dag. Er was voor de hele dag maximaal low-ops afgekondigd dus om 09.30 zat iedereen – alsof er niets was gebeurd – gewoon aan een heerlijk kerstontbijt in de NLDse huiskamer (foto). Daarna beetje lummelen, toch even naar het werk en een vergadering voorbereiden, aan het einde van de middag samen met mijn hele Shafafiyat team aan het Kerstdiner in de DEFAC (met best wel lekkere nep-bubbels) en daarna een “pub-quiz” in de NLDse NSE. De meest uiteenlopende categorieen (zoals ondermeer Vaderlandse en Afghaanse geschiedenis, Olympische Spelen, voetbal, vlaggen van de wereld en een muziek- en een fotoronde) gespeeld door teams van 4 personen. Uiteindelijk zat ik in het winnende team en dmv een “baretje op – baretje af” shoot-out ronde moesten we onderling uitmaken wie de overall winnaar. Helaas schoot mijn kennis van het Koningshuis iets te kort en eindigde ik op de (gedeelde) 3e plaats. Toch niet slecht vond ik zelf. Donderdag was het weer gewoon “business as usual” (2e Kerstdag kennen ze hier niet) en voor mij een tafje drukker dan normaal omdat mijn Deense chef op verlof is. De hele dag voelde ik me al belabberd en na de laatste meeting op donderdag besloot ik dan ook om mijn bedje in te duiken om er vervolgens niet meer uit te komen. Een pittig griepje had mij te pakken en ik begreep van mijn kamergenoot (die mij bij gebrek aan zuster Loes goed verzorgd met lekkere thee, snelle Jelle en reepjes gedroogd fruit van de Appie Heijn) dat er meer zieken zijn. Lieve mensen, ik duik mijn mandje weer in, neem een paracetemolletje en zal morgenvroeg wel zien hoe we er voor staan. Fijn weekend! Groeten, HJ